آموزش برنامه نویسی

​

 سلام عزیزان... با آموزش جاوا همراه ما باشید

دستور break در Java

دستور break در برنامه نویسی جهت قطع روند اجرای برنامه و خروج از ساختمان حلقه یا switch بکار می رود. به عبارت دیگر این دستور سبب می شود جریان اجرای برنامه در مواجه با شرط صحیح مورد نظر که دستور break پس از آن درج شده، قطع گردد. این دستور در حلقه های تودرتو، سبب می شود جریان اجرای برنامه در عمیق ترین حلقه متوقف شود.

دستور استفاده از break:

1. jump-statement;

2. break;

​

مثال کاربردی:

public class BreakExample }

public static void main(String[] args) }

for(int i=1;i<=10;i++)}

if(i==5)}

break;

}

System.out.println(i);

}

}

}

آموزش جاوا خروجی:

1

2

3

4

استفاده از دستور break در حلقه های تودرتو

دستور break تنها زمانی اجرای برنامه را داخل حلقه ی درونی (تودرتو) متوقف می کند که صراحتا داخل آن جایگذاری شده باشد.

دستور استفاده:

public class BreakExample2 }

public static void main(String[] args) }

for(int i=1;i<=3;i++)}

for(int j=1;j<=3;j++)}

if(i==2&&j==2)}

break;

{

System.out.println(i+" "+j);

{

{

{

{

خروجی:

1 1

1 2

1 3

2 1

3 1

3 2

3 3

آموزش جاوا دستور Continue در Java

دستور continue در زبان Java گام جاری حلقه (از روی دستورات درج شده پس از شرط که دستور continue در صورت برقرار بودن آن اعمال می شود) را نادیده گرفته و سپس دستورات را از بالای ساختمان حلقه از سر می گیرد. در صورت استفاده از continue در حلقه های تودرتو، دستور مزبور تنها داخل حلقه ی داخلی اعمال می شود.

دستور استفاده از continue:

jump-statement;

continue;

مثال کاربردی از استفاده ی دستور continue در Java

public class ContinueExample }

public static void main(String[] args) }

for(int i=1;i<=10;i++)}

if(i==5)}

continue;

{

System.out.println(i);

{

{

{

خروجی:

1

2

3

4

6

7

8

9

10

استفاده از دستور continue در حلقه های تودرتو

برای اینکه continue داخل حلقه ی داخلی اجرا و اعمال شود، دستور نام برده باید صراحتا داخل بدنه ی حلقه ی درونی (تودرتو) جایگذاری شود.

مثال کاربردی:

public class ContinueExample2}

public static void main(String[] args) }

for(int i=1;i<=3;i++)}

for(int j=1;j<=3;j++)}

if(i==2&&j==2)}

continue;

{

System.out.println(i+" "+j);

{

{

{

{

خروجی:

1 1

1 2

1 3

2 1

2 3

3 1

3 2

3 3

آموزش جاوا ادامه دارد

​

امروز با پست جدیدی از سری پست های آموزش طراحی سایت همراه شما هستیم. در این پست دستورات if .. else در جاوا اسکریپت را مورد بررسی قرار می دهیم.

دستورات شرطی را به منظور انجام عملیات خاص در صورت برقرار بودن شرایط معین بکار می بریم، بدین معنا که در صورت درست بودن شرط معین دستورات و عملیات معینی اجرا شود.

دستورات شرطی (conditional statements)

گاهی اوقات به هنگام نوشتن یک اسکریپت یا کد، برنامه نویس نیاز دارد که تصمیم های متفاوتی با توجه به نتایج مختلف بگیرد، برای نیل به این هدف برنامه نویس از دستورات شرطی کمک می گیرد. دستورات شرطی زبان جاوا اسکریپت به شرح زیر می باشد.

دستور if - از اين ساختار در مواقعی که می خواهيم در صورت بر قرار بودن شرط معینی دستور مشخصی اجرا شود، استفاده می کنیم . چنانچه شرط تعیین شده صحیح یا برقرار نبود، هيچ دستوری اجرا نخواهد شد. دستور else - از اين ساختار زمانی استفاده می کنیم که می خواهيم در صورت بر قرار بودن شرط، دستور معینی اجرا شود و در صورت عدم بر قراری آن شرط، دستور یا مجموعه ای از دستورات دیگر اجرا گردند.

دستور else if : اگر شرط درست باشد دستور مقابل if اجرا می شود در غیر این صورت دستور مقابل else اجرا می گردد (در صورت غلط بودن شرط اول، شرط دیگری را برای امتحان کردن مشخص می کند).

دستور Switch : برای گزینش و اجرای یک دستور از میان چندین دستور مختلف بکار می رود.

دستور شرطی if

از اين ساختار در مواقعی که می خواهيم در صورت بر قرار بودن شرط معینی دستور مشخصی اجرا شود، استفاده می کنیم. چنانچه شرط تعیین شده صحیح یا برقرار نبود، هيچ دستوری اجرا نخواهد شد.

آموزش طراحی سایت دستور نگارش (syntax)

نکته:

توجه داشته باشید که دستور شرطی if با حروف کوچک نوشته می شود. نوشتن آن با حروف بزرگ If یا IF باعث ایجاد خطا می شود.

مثال:

در صورتی که زمان هنوز مرز ساعت 18:00 را رد نکرده، رشته ی "Good day" را نشان بده.

if (hour < 18)

{

greeting = "Good day";

‎}

نمونه یک

if (new Date().getHours() < 18) {

document.getElementById("demo").innerHTML = "Good day!";

}

امتحان کنید:

Display "Good day!" if the hour is less than 18:00:

Good Evening!

if (new Date().getHours() < 18) {

document.getElementById("demo").innerHTML = "Good day!";

}

دستور شرطی else

از اين ساختار زمانی استفاده می کنیم که می خواهيم در صورت بر قرار بودن شرط، دستور معینی اجرا شود و در صورت عدم بر قراری آن شرط، دستور یا مجموعه ای از دستورات دیگر اجرا گردند.

دستور if (شرط) { قطعه کدی که در صورت برقرار بودن شرط باید اجرا گردد

دستور } else {

قطعه کدی که در صورت غلط یا برقرار نبودن شرط اول اجرا می گردد {

اگر زمان از مرز ساعت 18 نگذشته، رشته ی "Good day" را نشان بده و در غیر این صورت "Good evening" را

if (hour < 18) {

‎ greeting = "Good day";

‎} else {

‎ greeting = "Good evening";

‎}‎

نتیجه:

نمونه دو

function myFunction() {

var hour = new Date().getHours();

var greeting;

if (hour < 18) {

greeting = "Good day";

} else {

greeting = "Good evening";

}

document.getElementById("demo").innerHTML = greeting;

}

امتحان کنید:

body>

Click the button to display a time-based greeting:

Try it

function myFunction() {

var hour = new Date().getHours();

var greeting;

if (hour < 18) {

greeting = "Good day";

} else {

greeting = "Good evening";

}

document.getElementById("demo").innerHTML = greeting;

}

دستور شرطی else if

اگر شرط درست باشد دستور مقابل if اجرا می شود در غیر این صورت دستور مقابل else اجرا می گردد (در صورت غلط بودن شرط اول، شرط دیگری را برای امتحان کردن مشخص می کند).

دستور نگارش

دستور if (شرط اول) { قطه کدی که در صورت صحیح بودن شرط اول باید اجرا گردد

دستور } else if (شرط دوم) { قطعه کدی که در صورت غلط بودن شرط اول و صحیح بودن شرط دوم باید اجرا شود

دستور } else { قطعه کدی که در صورت غلط بودن هر دو شرط اول و دوم باید اجرا شود }

مثال:

در صورتی که زمان حاضر مرز ساعت 10:00 را پشت سر نگذاشته، رشته ی "Good moing" نمایش داده می شود و چنانچه زمان از ساعت 20:00 عبور نکرده رشته ی "Good day" و در غیر این صورت نیز "Good evening".

if (time < 10) {

‎ greeting = "Good moing";

‎} else if (time < 20) {

‎ greeting = "Good day";

‎} else {

‎ greeting = "Good evening";

‎}‎

نتیجه:

نمونه سه

function myFunction() {

var greeting;

var time = new Date().getHours();

if (time < 10) {

greeting = "Good moing";

} else if (time < 20) {

greeting = "Good day";

} else {

greeting = "Good evening";

}

document.getElementById("demo").innerHTML = greeting;

}

امتحان کنید:

Click the button to get a time-based greeting:

Try it

function myFunction() {

var greeting;

var time = new Date().getHours();

if (time < 10) {

greeting = "Good moing";

} else if (time < 20) {

greeting = "Good day";

} else {

greeting = "Good evening";

}

document.getElementById("demo").innerHTML = greeting;

}

آموزش طراحی سایت ادامه دارد

امروز با مقاله دیگری از سری مقاله های آموزش پایتون همراه شما هستیم، در این مقاله میخواهیم چگونگی افزونه نویسی در پایتون به کمک کدهای زبان C را مورد بررسی قرار دهیم..

به منظور نوشتن افزونه های اختصاصی جهت استفاده در اسکریپت های پایتون و اپلیکیشن های خود، لازم است به فایل های header پایتون دسترسی داشته باشید.در دستگاه هایی که سیستم عامل Unix بر روی آن نصب است، می بایست یک پکیج مختص توسعه دهنده (developer-specific) نظیر python2.5-dev را نصب نمایید.

کاربران ویندوز این فایل های header را به هنگام استفاده از binary Python installer به صورت یک پکیج دریافت می کنند. علاوه بر آن، برای درک مفاهیم این مبحث و نوشتن افزونه های اختصاصی خود جهت استفاده در اسکریپت های پایتون، لازم است آشنایی در سطح پیشرفته با زبان های C یا ++C داشته باشید.

آموزش Python : اولین نمونه از افزونه اختصاصی Python

کد ماژول و افزونه های پایتون، بایستی مانند زیر در چهار بخش سازمان دهی شود:

• فایل header با اسم و پسوند Python.h.
• توابع C که می خواهید به عنوان interface و الگوی پیاده سازی ماژول اختصاصی خود در اختیار توسعه دهنده قرار دهید.
• یک جدول که اسم توابع اختصاصی شما را به توابع C داخل افزونه (کتابخانه یا ماژول) نگاشت می کند (method mapping table).
• یک تابع سازنده جهت مقداردهی اولیه و نمونه سازی از کلاس (initialization function).

فایل Python.h

لازم است فایل Python.h را داخل فایلی که کدهای C شما را دربرمی گیرد (source file) قید نمایید. بدین وسیله شما به توابع کتابخانه ای درون ساخته ی پایتون (inteal Python API) که برای ادغام و معرفی ماژول مورد نظر در interpreter (hook کردن کد ماژول شما در مفسر) بکار می رود، دسترسی خواهید داشت. لازم است Python.h را قبل از هر فایل header مورد نیاز دیگری لحاظ نمایید.

توابع C

اسم متد، نوع و تعداد پارامترهای ورودی (Signature) توابع اختصاصی شما و پیاده سازی آن، بایستی بر اساس یکی از الگوهای زیر انجام شود:

static PyObject *MyFunction( PyObject *self, PyObject *args );
static PyObject *MyFunctionWithKeywords(PyObject *self,
                                 PyObject *args,
                                 PyObject *kw);
static PyObject *MyFunctionWithNoArgs( PyObject *self );

هر یک از متدهای اعلان شده ی فوق، در خروجی خود یک آبجکت Python برمی گرداند. در پایتون مفهومی به نام تابع void (تابعی که خروجی ندارد یا مقداری را برنمی گرداند) وجود ندارد. اگر شما نمی خواهید که توابع مقدار خروجی داشته باشند، لازم است مقدار None را بازگردانی نمایید. header های پایتون یک macro (خط دستور) به نام Py_RETURN_NONE در خود به صورت از پیش تعریف شده دارند که این کار را انجام می دهند.

از آنجایی که اسم توابع C هیچگاه خارج از ماژول/افزونه قابل مشاهده و دسترسی نیستند، شما می توانید هر اسمی برای متدهای اختصاصی خود انتخاب کنید. لازم به ذکر است که این توابع با کلیدواژه ی static تعریف می شوند. اسم توابع C معمولا از ترکیبی از اسم ماژول و متد مورد نظر تشکیل می شود. در زیر نمونه ای را مشاهده می کنید:

static PyObject *module_func(PyObject *self, PyObject *args) {
   /* Do your stuff here. */
   Py_RETURN_NONE;
}

کد حاضر یک تابع Python به نام func را تعریف می کند که داخل افزونه ی module کپسوله سازی شده است. حال شما به این توابع C داخل جدول نگاشت متد (method table) Pointer و اشاره گر تعریف می کنید که در بخش بعدی کد برنامه ی شما انجام می شود.

آموزش برنامه نویسی پایتون : جدول نگاشت توابع

این جدول نگاشت متد (method table) یک آرایه ی ساده از structure های PyMethodDef است (PyMethodDef یک مدل برای تعریف متد است). این structure ساختاری مشابه زیر دارد:

struct PyMethodDef {
   char *ml_name;
   PyCFunction ml_meth;
   int ml_flags;
   char *ml_doc;
};

در زیر هر یک از اعضای این ساختار شرح داده اند:

• فیلد ml_name : اسم تابع پایتون.
• فیلد ml_meth : آدرس تابعی که هر یک از signature های نام برده در بخش قبلی را دارا می باشد.
• فیلد ml_flags : این فیلد به مفسر پایتون اعلان می کند که فیلد دوم (ml_meth) کدام یک از signature های نام برده را اتخاذ می کند :

1. این flag معمولا مقداری از METH_VARARGS دارد.
2. اگر می خواهید آرگومان های کلیدواژه ای را در تابع تزریق نمایید، این flag می تواند OR بیتی با METH_KEYWORDS را شامل شود.
3. این flag همچنین می تواند مقدار METH_NOARGS را داشته باشد، بدین معنی که هیچ پارامتری به تابع فرستاده نمی شود.

• فیلد ml_doc : این docstring (رشته یا comment ای که توضیحی درباره ی کارایی تابع می دهد) تابع است. اگر برنامه نویس comment ای برای تابع تنظیم نکند، در آن صورت مقدار آن NULL خواهد بود.

این جدول بایستی با یک sentinel که از NULL و 0 برای اعضای مرتبط تشکیل شده، خاتمه یابد.

مثال :

برای متد اعلان شده در بالا، از جدول نگاشت تابع (method mapping table) زیر استفاده می کنیم:

static PyMethodDef module_methods[ ] = {
   { "func", (PyCFunction)module_func, METH_NOARGS, NULL },
   { NULL, NULL, 0, NULL }
};

آموزش زبان پایتون : تابع مقداردهی اولیه (initModule)

آخرین بخش ماژول یا افزونه ی اختصاصی شما بایستی تابع مقداردهنده ی اولیه (initialization function) را شامل شود. این تابع را مفسر پایتون زمانی که ماژول در حافظه بارگذاری می شود، فرامی خواند. لازم است اسم این تابع initModule انتخاب شود (Module اسم ماژول و init اسم خود تابع می باشد).

تابع مقداردهنده ی اولیه بایستی از کتابخانه که می نویسید export و خروجی گرفته شده باشد. header های Python با اعلان دستور PyMODINIT_FUNC امکان انجام این کار را در محیطی که اسکریپت ها در آن کامپایل می شوند را فراهم می آورد. کافی است به هنگام تعریف تابع مورد نظر از آن استفاده نمایید.

تابع مقداردهنده ی اولیه ی زبان C شما دارای ساختار کلی زیر می باشد:

PyMODINIT_FUNC initModule() {
   Py_InitModule3(func, module_methods, "docstring...");
}

در زیر شرح هر یک از پارامترهای تابع Py_InitModule3 را به تفصیل مشاهده می کنید:

• پارامتر func : تابعی است که قرار است export و به اصطلاح خروجی گرفته شود.
• پارامتر module_methods : اسم جدول نگاشت تابع (mapping table) که در بالا به آن اشاره شد.
• پارامتر docstring : این پارامتر همان رشته ی متنی و comment ای است که جهت ارائه ی توضیح درباره ی قابلیت تابع در افزونه ی اختصاصی درج می شود.

در زیر تمامی بخش های تشکیل دهنده یک افزونه استاندارد را یکجا مشاهده می کنید:

#include < python.h>
static PyObject *module_func(PyObject *self, PyObject *args) {
   /* Do your stuff here. */
   Py_RETURN_NONE;
}
static PyMethodDef module_methods[ ] = {
   { "func", (PyCFunction)module_func, METH_NOARGS, NULL },
   { NULL, NULL, 0, NULL }
};
PyMODINIT_FUNC initModule() {
   Py_InitModule3(func, module_methods, "docstring...");
}
< /python.h>

مثال :

نمونه کاربردی که کلیه مفاهیم فوق را به صورت عملی بکار می برد را در زیر مشاهده می کنید:

#include < python.h>
static PyObject* helloworld(PyObject* self)
{
    retu Py_BuildValue("s", "Hello, Python extensions!!");
}
static char helloworld_docs[ ] =
    "helloworld( ): Any message you want to put here!!n"
static PyMethodDef helloworld_funcs[ ] = {
    {"helloworld", (PyCFunction)helloworld, 
     METH_NOARGS, helloworld_docs},
    {NULL}
};
void inithelloworld(void)
{
    Py_InitModule3("helloworld", helloworld_funcs,
                   "Extension module example!");
}
< /python.h>

دستور Py_BuildValue در مثال بالا، یک مقدار Python را build یا کامپایل می کند. کد مورد نظر را داخل فایل hello.c ذخیره نمایید. در زیر با نحوه ی کامپایل و نصب ماژول که از اسکریپت پایتون فراخوانی می شود، را خواهید آموخت.

کامپایل و نصب افزونه ها (build)

پکیج distutils توزیع و نصب ماژول های پایتون، خواه ماژول های اصلی و خالص خود پایوتن باشد خواه ماژول های اختصاصی و تنظیم شده توسط توسعه دهنده، را با روشی استاندارد بسیار آسان می سازد. ماژول ها در همان قالب اولیه (source form) توزیع شده و در اختیار برنامه نویس قرار می گیرد. برنامه نویس سپس ماژول مورد نظر را با فراخوانی اسکریپت نصب (setup script) به نام setup.py ، نصب می نماید.

جهت نصب ماژول ذکر شده در بالا، بایستی اسکریپت setup.py را آماده نموده و به روش زیر اجرا نمایید:

from distutils.core import setup, Extension
setup(name='helloworld', version='1.0',  
      ext_modules=[Extension('helloworld', ['hello.c'])])

اکنون با فراخوانی دستور زیر، تمامی مراحل لازم نظیر کامپایل و آماده سازی (linking & compilation) کد را انجام دهید. کد زیر کلیه ی مراحل مورد نیاز کامپایل و لینک ماژول با کامپایلر، دستورات linker و flag های مناسب را انجام داده، متعاقبا خروجی (.dll) را در پوشه ی مربوطه جایگذاری (کپی) می کند.

$ python setup.py install

در سیستم های مبتنی بر Unix، لازم است این دستور را با حساب کاربری root اجرا نمایید تا امکان یا مجوز درج داده در پوشه ی site-packages را داشته باشید. در سیستم عامل ویندوز لازم به انجام این کار نیست.

آموزش Python : وارد کردن و استفاده از افزونه ها در پروژه

پس از نصب افزونه ی دلخواه خود، می توانید آن را در اسکرپیت پایتون خود با دستور import وارد کرده و فراخوانی نمایید:

#!/usr/bin/python
import helloworld
print helloworld.helloworld()

خروجی زیر را تولید می کند:

Hello, Python extensions!!

ارسال پارامتر به تابع

در طول توسعه پروژه، گاه می بایست توابعی را اعلان و فراخوانی نمایید که پارامترهایی را به عنوان ورودی می پذیرد. از اینرو بایستی signature (اسم تابع + نوع، تعداد پارامتر ورودی) مربوطه را برای توابع C ماژول اختصاصی خود انتخاب نمایید. به طور مثال، تابع ذیل را در نظر بگیرید که تعدادی پارامتر به عنوان ورودی پذیرفته و بدین صورت اعلان می شود:

static PyObject *module_func(PyObject *self, PyObject *args) {
   /* Parse args and do something interesting here. */
   Py_RETURN_NONE;
}

متد table که تابع جدید را در خود کپسوله می کند، به صورت زیر خواهد بود:

static PyMethodDef module_methods[ ] = {
   { "func", (PyCFunction)module_func, METH_NOARGS, NULL },
   { "func", module_func, METH_VARARGS, NULL },
   { NULL, NULL, 0, NULL }
};

می توانید با استفاده از تابع کتابخانه ای PyArg_ParseTuple آرگومان های مورد نیاز را از متغیر اشاره گر (pointer) به PyObject که به عنوان آرگومان به تابع C ارسال شده، استخراج نمایید.

اولین آرگومان ارسالی به PyArg_ParseTuple، آرگومان args می باشد. این آرگومان همان آبجکتی است که باید parse یا تحلیل نحوی شود. پارامتر دوم یک رشته ی فرمت دهی (format string) است که آرگومان ها را به آن شکلی که مورد انتظار شما است، به نمایش می گذارد. به تعداد آرگومان ها، یک یا چند کاراکتر در رشته ی فرمت دهی وجود دارد که نشانگر آرگومان های مزبور می باشند.

static PyObject *module_func(PyObject *self, PyObject *args) {
   int i;
   double d;
   char *s;
   if (!PyArg_ParseTuple(args, "ids", &i, &d, &s)) {
      retu NULL;
   }
   /* Do something interesting here. */
   Py_RETURN_NONE;
}

با کامپایل نمودن ورژن جدید از ماژول خود و وارد کردن آن در متن پروژه، قادر خواهید بود تابع مورد نظر را با تعداد دلخواه و نوع مختلف از آرگومان ها فراخوانی نمایید:

module.func(1, s="three", d=2.0)
module.func(i=1, d=2.0, s="three")
module.func(s="three", d=2.0, i=1)

تابع PyArg_ParseTuple

در زیر تعداد و نوع ورودی های تابع را به شکل استاندارد (signature) PyArg_ParseTuple مشاهده می کنید:

int PyArg_ParseTuple(PyObject* tuple,char* format,...)

در صورتی که عملیات با موفقیت انجام شود، مقداری غیر صفر و چنانچه عملیات ناموفق بوده و خطا رخ داد، مقدار 0 در خروجی بازگردانی می شود. tuple، آبجکت PyObject* بوده که همان آرگومان دوم ارسال شده به تابع C می باشد. آرگومان سوم، format، یک رشته ی C می باشد که نشانگر آرگومان های الزامی و اختیاری می باشد.

در زیر لیستی از کدهای فرمت دهی که به تابع PyArg_ParseTuple ارسال می شود همراه با شرح هر یک مشاهده می کنید:

• کد c در پایتون معادل char در زبان C : یک رشته پایتون با طول 1 (رشته ی حاوی یک کاراکتر) معادل char در C می شود.
• کد d در پایتون معادل double در زبان C : یک مقدار عددی float (ممیز و اعشاری) که معادل double (اعشاری با دقت بیشتر) در C محسوب می شود.
• کد f در پایتون معادل float در زبان C : یک float (مقدار عددی اعشاری از نوع float) در پایتون معادل float در C محسوب می شود.
• کد i در پایتون معادل int در زبان C : یک int (نوع عدد صحیح) معادل long در زبان C درنظر گرفته می شود.
• کد l در پایتون معادل long در زبان C : یک int در زبان پایتون معادل نوع داده ای long در زبان C در نظر گرفته می شود.
• کد L در پایتون معادل long long در زبان C : یک int یا نوع داده ای عدد صحیح در زبان پایتون، معادل long long در زبان C محسوب می شود.
• کد O در پایتون معادل PyObject* در زبان C : یک اشاره گر غیر NULL به آرگومان Python بازگردانی می کند.
• کد s در پایتون معادل char* در زبان C : رشته پایتون بدون مقادیر null جاسازی شده (embedded) به char* در زبان C فرمت دهی / تبدیل می شود.
• کد s# در پایتون معادل char*+int در زبان C : رشته Python را به آدرس و طول سازگار در C تبدیل می کند.
• کد t# در پایتون معادل char*+int در زبان C : کاربردی مشابه s# دارد با این تفاوت که هر آبجکتی که اینترفیس read-only را پیاده سازی کند، می پذیرد.
• کد u در پایتون معادل Py_UNICODE* در زبان C : کاراکترهای Unicode (null-terminated buffer) مستقر در بافر که انتهای آن به null ختم می شود را به آبجکت Unicode پایتون تبدیل می کند.
• کد u# در پایتون معادل Py_UNICODE*+int در زبان C : نوع دیگر از u که در دو متغیر C ذخیره می شود، اولی یک اشاره گر به آدرس Unicode مستقر در بافر و دومی طول آن.
• کد w# در پایتون معادل char*+int در زبان C : مشابه s#، اما هر آّبجکتی که اینترفیس read/write بافر را پیاده سازی می کند، پذیرفته و با آن سازگاری دارد.
• کد z در پایتون معادل char* در زبان C : کاربری مشابه s دارد با این تفاوت که None نیز می پذیرد (char* زبان C را بر روی NULL تنظیم می کند).
• کد z# در پایتون معادل char*+int در زبان C : کاربردی مشابه s# دارد اما None نیز می پذیرد (char* زبان C را روی NULL تنظیم می نماید).
• کد (...) در پایتون معادل as per ... در زبان C : یک دنباله (sequence) پایتون که هر آیتم در آن یک آرگومان در نظر گرفته می شود.
• کد | در پایتون معادل double در زبان C : آرگومان های زیر اختیاری می باشد.
• کد : در پایتون معادل double در زبان C : قبل از اسم تابع در پیغام های خطا قرار می گیرد.
• کد ; در پایتون معادل double در زبان C : قبل از درج کل متن پیغام خطا قرار می گیرد.

بازگردانی مقادیر در خروجی

تابع Py_BuildValue، درست مانند PyArg_ParseTuple ، یک رشته ی فرمت دهی (string format) به عنوان ورودی دریافت می کند. بجای ارسال آدرس مقادیری که کامپایل می کنید، بایستی خود مقادیر را به عنوان آرگومان به تابع مورد نظر بفرستید. در زیر مثالی از نحوه ی پیاده سازی یک تابع که عملیات جمع را انجام می دهد، تابع add، مشاهده می کنید:

static PyObject *foo_add(PyObject *self, PyObject *args) {
   int a;
   int b;
   if (!PyArg_ParseTuple(args, "ii", &a, &b)) {
      retu NULL;
   }
   retu Py_BuildValue("i", a + b);
}

معادل پیاده سازی آن در زبان پایتون به صورت زیر می باشد:

def add(a, b):
   retu (a + b)

می توانید دو خروجی از این تابع بازگردانی نمایید. این عملیات در پایتون با یک لیست قابل پیاده سازی خواهد بود:

static PyObject *foo_add_subtract(PyObject *self, PyObject *args) {
   int a;
   int b;
   if (!PyArg_ParseTuple(args, "ii", &a, &b)) {
      retu NULL;
   }
   retu Py_BuildValue("ii", a + b, a - b);
}

معادل پیاده سازی آن در زبان پایتون به صورت خواهد بود:

def add_subtract(a, b):
   retu (a + b, a - b)

تابع Py_BuildValue

در زیر روش استاندارد تنظیم اسم تابع، نوع و تعداد پارامترهای ورودی آن که signature خوانده می شود را ویژه ی تابع Py_BuildValue مشاهده می کنید:

PyObject* Py_BuildValue(char* format,...)

پارامتر format، یک رشته ی C بوده و نشانگر آبجکت Python است که پارامتر حاضر باید نهایتا به آن کامپایل شود. آرگومان های زیر مقادیر C هستند که خروجی از آن ها ساخته و کامپایل می شود. نتیجه ی PyObject* یک اشاره گر (reference) جدید می باشد.

جدول زیر code string های پرکاربرد را با ذکر کارایی هر یک در اختیار شما قرار می دهد:

• کد c در پایتون معادل char در زبان C : یک char زبان C، به رشته ای با طول یک کاراکتر تبدیل می شود.
• کد d در پایتون معادل double در زبان C : یک نوع عددی double زبان C، به float در پایتون تبدیل می شود.
• کد f در پایتون معادل float در زبان C : یک float یا نوع عددی اعشاری زبان C، به همان float در پایتون تبدیل می شود.
• کد i در پایتون معادل int در زبان C : یک Int زبان C به همان int (نوع عددی صحیح) در پایتون تبدیل می شود.
• کد l در پایتون معادل long در زبان C : یک long در زبان C به int در پایتون تبدیل می شود.
• کد N در پایتون معادل PyObject* در زبان C : یک آبجکت پایتون ارسال کرده ولی reference count (تعداد دفعاتی که آبجکت مورد نظر به آن دسترسی صورت می گیرد) آن را افزایش نمی دهد.
• کد O در پایتون معادل PyObject* در زبان C : یک آبجکت پایتون ارسال کرده و reference count آن را طبق انتظار یک واحد افزایش می دهد.
• کد O& در پایتون معادل convert+void* در زبان C : رشته پایتون بدون مقادیر null جاسازی شده (embedded) به char* در زبان C فرمت دهی / تبدیل می شود.
• کد s در پایتون معادل char* در زبان C : یک char* که در انتهای خود 0 داشته را به رشته ی Python تبدیل می نماید یا NULL را به None.
• کد s# در پایتون معادل char*+int در زبان C : یک رشته ی C و طول (length) آن را به یک آبجکت Python تبدیل می کند. اگر اشاره گر از نوع string (string pointer) برابر NULL باشد، طول یا length نادیده گرفته شده و None در خروجی بازگردانی می کند.
• کد u در پایتون معادل Py_UNICODE* در زبان C : یک رشته که در سطح زبان C تعریف شده و انتهای آن مقدار NULL وجود دارد را به یونیکد پایتون تبدیل کرده و اگر NULL بود آن را به None تبدیل می کند. Buffer ای از داده های Unicode که انتهای آن null وجود دارد را به آبجکت پایتون تبدیل می کند. اگر Unicode buffer برابر NULL بود، در خروجی None بازیابی می شود.
• کد u# در پایتون معادل Py_UNICODE*+int در زبان C : یک رشته ی تعریف شده در سطح C و طول آن را به آبجکت Unicode پایتون تبدیل می کند یا NULL را به None تبدیل می کند. به عبارت دیگر، یک Unicode (که استانداردهای USC-2 یا UCS-4) مستقر در buffer یا حافظه میانی و طول (length) آن را به آبجکت Unicode پایتون تبدیل می کند. اگر اشاره گر به Unicode موجود در buffer برابر NULL بود، طول آن نادیده گرفته شده و None را در خروجی برمی گرداند.
• کد w# در پایتون معادل char*+int در زبان C : مشابه s#، با این تفاوت که هر آبجکتی که اینترفیس read-write را پیاده سازی می کند، می پذیرد. متغیر char * طوری تنظیم شده که به اولین بایت از buffer اشاره کند و Py_ssize_t را بر روی طول buffer تنظیم می کند.
• کد z در پایتون معادل char* در زبان C : مشابه s، با این تفاوت که None نیز می پذیرد (char* در C را روی NULL تنظیم می کند).
• کد z# در پایتون معادل char*+int در زبان C : کاربردی مشابه s# دارد (char* در C را بر روی NULL تنظیم می کند).
• کد (...) در پایتون معادل as per ... در زبان C : از دنباله ای از مقادیر C، یک متغیر tuple در پایتون می سازد.
• کد [...] در پایتون معادل as per ... در زبان C : از مقادیر C، یک لیست (list) در پایتون تولید می کند.
• کد {...} در پایتون معادل as per ... در زبان C : از دنباله ای از مقادیر C، یک dictionary که المان های آن به صورت متناوب، کلید و مقدار، سازمان دهی شده، ایجاد می کند.

به طور مثال تابع Py_BuildValue("{issi}",23,"zig","zag",42) یک dictionary پایتون به صورت {23:'zig','zag':42} در خروجی تولید می کند.

با دیگر آموزش های ما در زمینه آموزش پایتون و دیگر زبان های برنامه نویسی همراه ما باشید...

​سلام عزیزان در این سری آموزشها با پایگاه داده Sql Server آشنا میشوید.

آموزش SQL SERVER: عبارتSELECT TOP برای مشخص کردن تعداد رکوردهایی که می خواهیم برگردانده شود استفاده می شود.

عبارت TOP در جداول بزرگ با هزاران record می تواند بسیار مفید باشد. بیرون کشیدن تعداد زیادی از رکوردها می تواند روی عملکرد تاثیر گذارد.

نکته:

تمام سیستم های پایگاه داده ازSELECT TOP پشتیبانی نمی کنند.

فرم عبارت SELECT TOP در SQL Server و MS Access

SELECT TOP number|percent column_name(s)

FROM table_name;

معادل SELECT TOP در MySQL و Oracle

فرم در MySQL

SELECT column_name(s)

FROM table_name

LIMIT number;

مثال:

SELECT *

FROM Persons

LIMIT 5;

فرم در Oracle

SELECT column_name(s)

FROM table_name

WHERE ROWNUM <= number;

مثال:

SELECT *

FROM Persons

WHERE ROWNUM <=5;

آموزش SQL SERVER : نحوه استفاده از عبارت SELECT TOP در پایگاه داده

در این آموزش از نمونه پایگاه داده مشهور Northwind استفاده خواهیم کرد.

جدول زیر از میان جدول "Customers" انتخاب شده است:

​

مثال استفاده از دستور SELECT TOP

عبارت SQL زیر تنها دو record اول را از جدول "Customers" انتخاب می کند:

SELECT TOP 2 * FROM Customers;

مثال استفاده از دستور SELECT TOP PERCENT

عبارت SQL زیر 50 درصد record های اول را از جدول "Customers" انتخاب می کند:

SELECT TOP 50 PERCENT * FROM Customers;

آموزش عملگر LIKE

عملگر LIKE در عبارت WHERE برای پیدا کردن یک الگوی خاص در یک ستون استفاده می شود.

فرم عملگر LIKE

SELECT column_name(s)

FROM table_name

WHERE column_name LIKE patte;

نحوه استفاده از عملگر LIKE در پایگاه داده

در این آموزش از نمونه پایگاه داده مشهور Northwind استفاده خواهیم کرد.

جدول زیر از میان جدول "Customers" انتخاب شده است:

​

مثال استفاده از عملگر LIKE

عبارت SQL زیر تمام مشتریانی را که در شهری زندگی می کنند که با حرف "S" آغاز می شود انتخاب می کند:

SELECT * FROM Customers

WHERE City LIKE 's%';

نکته:

علامت % برای تعریف wildcards (حروف مفقود شده) قبل و بعد از الگو استفاده می شود. در فصل بعد بیشتر راجع به wildcards خواهید آموخت.

عبارت SQL زیر تمام مشتریانی را که در شهری زندگی می کنند که به حرف "S" ختم می شود انتخاب می کند:

SELECT * FROM Customers

WHERE City LIKE '%s';

عبارت SQL زیر تمام مشتریانی را که در کشوری زندگی می کنند که حاوی کلمه "land" باشند انتخاب می کند:

SELECT * FROM Customers

WHERE Country LIKE '%land%';

استفاده از کلید واژه NOT به شما این امکان را می دهد تا record هایی را انتخاب کنید که با الگو مطابقت ندارند.

عبارت SQL زیر تمام مشتریانی را که در کشوری زندگی می کنند که حاوی کلمه "land" نمی باشند انتخاب می کند:

SELECT * FROM Customers

WHERE Country NOT LIKE '%land%';

آموزش SQL SERVER ادامه دارد

​

در این مقاله از مجموعه مقاله های آموزش پایتون به بررسی کار با XML در پایتون می پردازیم..

عبارت Extensible Markup Language یا به اختصار XML به معنی زبان نشانه گذاری گسترش پذیر است که یک زبان نشانه گذاری مشابه HTML یا SGML است. کنسرسیوم وب جهان گستر این زبان را به عنوان یک استاندارد سراسری توصیه می کند. چنانچه اپلیکیشنی که قصد طراحی آن را دارید، داده های حجیم و سنگینی برای نگهداری ندارد، در آن صورت می توانید بدون زحمت طراحی دیتابیس و استفاده از پشتوانه ی SQL، اطلاعات برنامه ی خود را در قالب XMLذخیره نمایید.

آموزش زبان پایتون : معماری ها و توابع کتابخانه ای تحلیل گر XML Parser

کتابخانه ی استاندارد python تعدادی interface (الگوی پیاده سازی) معدود اما کارا جهت کار با XML در اختیار برنامه نویس قرار می دهد که در زیر به شرح آن ها می پردازیم. دو API و توابع کتابخانه ای پرکاربرد و ساده ای که توصیه می شود عبارتند از :

• تابع (SAX (Simple API for XML : در این API، توابع Callback ای برای رخدادهای مورد نظر معرفی (register) می کنید و سپس به parser اجازه می دهید به تحلیل باقی فایل بپردازد. ابزار جاری برای شرایطی مفید می باشد که فایل های اپلیکیشن حجیم بوده و شما با محدودیت حافظه مواجه هستید. در واقع API حاضر فایل را از روی دیسک تحلیل و تفسیر می کند و به همین جهت هیچگاه کل فایل در حافظه بارگذاری نشده و آن را اشغال نمی کند.
• تابع DOM (Document Object Model) : API جاری را کنسرسیوم وب جهان گستر توصیه می کند. در این API کل محتوای فایل داخل حافظه بارگذاری و به صورت درختی یا سلسله مراتبی سازماندهی می شود و کلیه ی ویژگی های یک فایل XML را به نمایش می گذارد.

تابع SAX قادر نیست هنگام کار با فایل های حجیم، اطلاعات را به سرعت DOM پردازش کند. از طرف دیگر، اگر منحصرا از DOM استفاده کنید، به ویژه برای پردازش فایل های کوچک و کم حجم، قطعا میزان قابل توجهی از منابع شما هدر می رود. SAX فایل ها را با مجوز در سطح فقط خواندن باز می کند، در حالی که DOM امکان اعمال تغییرات در فایل XML را فراهم می آورد. از آنجایی که دو API مزبور مکمل یکدیگر هستند، دلیلی وجود ندارد که از هر دو در پروژه های بزرگ استفاده نکنید. نمونه کدهای XML که در مثال های زیر استفاده کرده و به عنوان ورودی توابع پردازش و parse مورد استفاده قرار می دهیم، فایل movies.xml با محتوای زیر خواهد بود :

< collection shelf="New Arrivals">
< movie title="Enemy Behind">
< type>War, Thriller< /type>
< format>DVD< /format>
< year>2003< /year>
< rating>PG< /rating>
< stars>10< /stars>
< description>Talk about a US-Japan war< /description>
< /movie>
< movie title="Transformers">
< type>Anime, Science Fiction< /type>
< format>DVD< /format>
< year>1989< /year>
< rating>R< /rating>
< stars>8< /stars>
< description>A schientific fiction< /description>
< /movie>
< movie title="Trigun">
< type>Anime, Action< /type>
< format>DVD< /format>
< episodes>4< /episodes>
< rating>PG< /rating>
< stars>10< /stars>
< description>Vash the Stampede!< /description>
< /movie>
< type>Comedy< /type>
< format>VHS< /format>
< rating>PG< /rating>
< stars>2< /stars>
< description>Viewable boredom< /description>
< /movie>
< /collection>

آموزش Python : پردازش و تفسیر XML به وسیله ی توابع SAX

تابع SAX یک interface حاوی مجموعه توابع استاندارد برای تحلیل و پردازش XML به روش رخداد محور (Event-driven) است. جهت استفاده از interface یاد شده برای پردازش و فایل های XML، لازم است با ارث بری (تعریف کلاس مشتق) از xml.sax.ContentHandler، کلاس ContentHandler اختصاصی خود را ایجاد نمایید.

کلاس ContentHandler اختصاصی شما در واقع می تواند تگ ها و attribute های نسخه یا نسخه های مختلف XML را مدیریت نماید. آبجکت ContentHandler تعدادی متد برای مدیریت رخدادهای مختلف parse (پردازش و تحلیل) ارائه می دهد که parser این متدها را به هنگام بارگذاری محتوای فایل XML در حافظه و پردازش آن ها، از ContentHandler فراخوانی می کند.

متدهای startDocument و endDocument هریک به ترتیب در ابتدا و انتهای فایل XML فراخوانی می شوند. اطلاعات و داده های مربوط به کاراکترهای فایل XML از طریق پارامتر text در اختیار متد (character(text قرار می گیرد.

متد ContentHandler در ابتدا و انتهای هر المان فراخوانی می شود. اگر parser در وضعیت namespace mode قرار داشته باشد، در آن صورت متدهای (startElement(tag, attributes و (endElement(tag صدا زده می شوند و در غیر این صورت متدهای مربوطه یعنی startElementNS و endElementNS فراخوانده می شوند. در اینجا منظور از tag در واقع المان tag و attributes، آبجکت Attributes است.

در زیر سایر متدهای مهم که فهم آن ها برای کار با SAX مهم می باشد را مشاهده می کنید :

آموزش برنامه نویسی پایتون : متد make_parser

متد جاری یک آبجکت parser جدید ایجاد کرده و آن را در خروجی برمی گرداند. آبجکت parser که در خروجی بازگردانی می شود، اولین نوع parser است که سیستم پیدا می کند.

xml.sax.make_parser( [parser_list] )

در زیر جزئیات پارامترها به تفصیل شرح داده است :

• پارامتر parser_list : آرگومان اختیاری متشکل از یک لیست از parser ها برای استفاده که تمامی آن ها بایستی متد make_parser را پیاده سازی می کند.

متد زیر یک مفسر و تحلیل گر نحوی SAX تعریف کرده و با استفاده از آن محتوای فایل مورد نظر را parse (تفسیر و تبدیل) می کند.

xml.sax.parse( xmlfile, contenthandler[, errorhandler])

در زیر اطلاعات پارامترهای متد فوق به تفصیل شرح داده شده است :

• پارامتر xmlfile : این اسم فایل XML است که محتوای آن قرار است خوانده و تفسیر شود.
• پارامتر contenthandler : آبجکت ساخته شده از کلاس ContentHandler.
• این پارامتر اختیاری بوده و در صورت استفاده از آن بایستی یک آبجکت ErrorHandler از SAX باشد.

آموزش زبان پایتون : متد parseString

متد دیگری که یک تحلیل گر و مفسر SAX ایجاد کرده و رشته ی XML ارسالی را parse می کند، parseString می باشد :

xml.sax.parseString(xmlstring, contenthandler[, errorhandler])

در زیر هریک از پارامتر ها به تفصیل شرح داده شده است :

• پارامتر xmlstring : اسم رشته ی XML که محتوا از آن خوانده می شود.
• پارامتر contenthandler : بایستی یک آبجکت ContentHandler باشد.
• پارامتر errorhandler : پارامتر اختیاری که یک آبجکت ErrorHandler از SAX می باشد.

مثال :

#!/usr/bin/python
import xml.sax
class MovieHandler( xml.sax.ContentHandler ):
   def __init__(self):
      self.CurrentData = ""
      self.type = ""
      self.format = ""
      self.year = ""
      self.rating = ""
      self.stars = ""
      self.description = ""
   # Call when an element starts
   def startElement(self, tag, attributes):
      self.CurrentData = tag
      if tag == "movie":
         print "*****Movie*****"
         title = attributes["title"]
         print "Title:", title
   # Call when an elements ends
   def endElement(self, tag):
      if self.CurrentData == "type":
       print "Type:", self.type
      elif self.CurrentData == "format":
         print "Format:", self.format
      elif self.CurrentData == "year":
         print "Year:", self.year
      elif self.CurrentData == "rating":
         print "Rating:", self.rating
      elif self.CurrentData == "stars":
         print "Stars:", self.stars
      elif self.CurrentData == "description":
         print "Description:", self.description
      self.CurrentData = ""
   # Call when a character is read
   def characters(self, content):
      if self.CurrentData == "type":
         self.type = content
      elif self.CurrentData == "format":
         self.format = content
      elif self.CurrentData == "year":
         self.year = content
      elif self.CurrentData == "rating":
         self.rating = content
      elif self.CurrentData == "stars":
         self.stars = content
      elif self.CurrentData == "description":
         self.description = content
if ( __name__ == "__main__"):
   # create an XMLReader
   parser = xml.sax.make_parser()
   # tu off namepsaces
   parser.setFeature(xml.sax.handler.feature_namespaces, 0)
   # override the default ContextHandler
   Handler = MovieHandler()
   parser.setContentHandler( Handler )
   parser.parse("movies.xml")

خروجی :

*****Movie*****
Title: Enemy Behind
Type: War, Thriller
Format: DVD
Year: 2003
Rating: PG
Stars: 10
Description: Talk about a US-Japan war
*****Movie*****
Title: Transformers
Type: Anime, Science Fiction
Format: DVD
Year: 1989
Rating: R
Stars: 8
Description: A schientific fiction
*****Movie*****
Title: Trigun
Type: Anime, Action
Format: DVD
Rating: PG
Stars: 10
Description: Vash the Stampede!
*****Movie*****
Title: Ishtar
Type: Comedy
Format: VHS
Rating: PG
Stars: 2
Description: Viewable boredom

آموزش Python : پردازش و تفسیر فایل های XML با استفاده از توابع DOM

مدل شی گرای فایل (Document Object Model) یا به اختصار DOM یک API و مجموع توابع کتابخانه ای است که کنسرسیوم وب جهان گستر برای دسترسی و ویرایش محتوای فایل های XML، به توسعه دهندگان توصیه می کند. DOMبه ویژه برای اپلیکیشن هایی که لازم است به محتوای فایل XML آن به صورت رندوم دسترسی صورت گیرد، مفید می باشد. SAX به توسعه دهنده امکان دسترسی فقط به یک قسمت از فایل XML را در آن واحد می دهد. به طور مثال، هنگام دسترسی به یک المان از فایل XML، امکان دسترسی به سایر المان های فایل برای شما وجود ندارد.

ماژول xml.dom، به شما این امکان را می دهد تا یک آبجکت minidom ایجاد کرده و محتوای فایل XML را به سرعت در حافظه بارگذاری نمایید. آبجکت minidom متد کارا و ساده تری جهت ساخت درخت DOM از فایل XML در اختیار توسعه دهنده قرار می دهد.

نمونه کد زیر متد ([parse(file [,parser از آبجکت minidom را صدا زده و محتوای فایل XML را تجزیه و به آبجکت درخت DOM تبدیل می کند.

مثال :

#!/usr/bin/python
from xml.dom.minidom import parse
import xml.dom.minidom
# Open XML document using minidom parser
DOMTree = xml.dom.minidom.parse("movies.xml")
collection = DOMTree.documentElement
if collection.hasAttribute("shelf"):
   print "Root element : %s" % collection.getAttribute("shelf")
# Get all the movies in the collection
movies = collection.getElementsByTagName("movie")
# Print detail of each movie.
for movie in movies:
   print "*****Movie*****"
   if movie.hasAttribute("title"):
      print "Title: %s" % movie.getAttribute("title")
   type = movie.getElementsByTagName('type')[0]
   print "Type: %s" % type.childNodes[0].data
   format = movie.getElementsByTagName('format')[0]
   print "Format: %s" % format.childNodes[0].data
   rating = movie.getElementsByTagName('rating')[0]
   print "Rating: %s" % rating.childNodes[0].data
   description = movie.getElementsByTagName('description')[0]
   print "Description: %s" % description.childNodes[0].data

خروجی :

Root element : New Arrivals
*****Movie*****
Title: Enemy Behind
Type: War, Thriller
Format: DVD
Rating: PG
Description: Talk about a US-Japan war
*****Movie*****
Title: Transformers
Type: Anime, Science Fiction
Format: DVD
Rating: R
Description: A schientific fiction
*****Movie*****
Title: Trigun
Type: Anime, Action
Format: DVD
Rating: PG
Description: Vash the Stampede!
*****Movie*****
Title: Ishtar
Type: Comedy
Format: VHS
Rating: PG
Description: Viewable boredom

با دیگر مقالات آموزش پایتون همراه ما باشید..

در این مقاله از سری مقاله های آموزش سی شارپ به بررسی چگونگی بکارگیری پارامترهای تابع در زبان سی شارپ می پردازیم..

بکارگیری پارامترهای تابع در زبان سی شارپ

در درس قبلی، به طور کامل نحوه کار با تابع ها در سی شارپ و فراخوانی و استفاده آن ها را آموزش دادیم. تا حدودی به آموزش نحوه تعیین و ارسال پارامترهای تابع هم پرداختیم. اما در این درس به صورت اختصاصی قابلیت ها و کارکردهای پارامترها را بررسی خواهیم کرد.
اولین چیزی که به بررسی آن خواهیم پرداخت، تغییردهنده های ref و out یا modifiers هستند. زبان سی شارپ همانند اکثر زبان های برنامه نویسی دیگر، بین متغیرهای ارسال با مقدار “by value” و ارسال با رفرنس “by refrence” تفاوت قائل می شود.
حالت پیش فرض در زبان سی شارپ، ارسال با مقدار یا “by value” است. این حالت به معنای آن است که وقتی شما یک متغیر را به تابع ای به عنوان پارامتر ارسال می کنید، درواقع یک کپی از آن شی را می فرستید و نه رفرنس به آدرس عمل واقعی متغیر. از طرف دیگر این کار به این معنی است که شما می توانید تغییرات و عملیات مورد نظر خود را بر روی متغیر پارامتر ارسالی انجام دهید. بدون این که شی اصلی آن متغیر را در حافظه دستکاری نمایید و به عبارت دیگر هر کاری بر روی پارامتر در درون تابع انجام می دهید، بر روی نسخه کپی آن اجرا می شود نه متغیر اصلی. با استفاده از واژه های کلیدی ref و out می توانید عملکرد فوق را تغییر داده و نسخه اصلی یک متغیر را به جای مقدار آن به تابع ارسال نمایید.

دوره آموزش سی شارپ : آموزش ref modifier

کد مثال زیر را مطالعه نمایید :

static void Main(string[] args)
{
    int number = 20;
    AddFive(number);
    Console.WriteLine(number);
    Console.ReadKey();
}
static void AddFive(int number)
{
    number = number + 5;
}

در کد مثال فوق، یک متغیر عددی به نام number از نوع integer تعریف کرده و مقدار 20 را به آن می دهیم. سپس این متغیر را به تابع AddFive() ارسال نموده سپس مقدار 5 واحد را به آن اضافه می کند. اما آیا متغیر واقعی number تغییر می کند؟
جواب خیر است، مقدار 5 به نسخه کپی متغیر number اضافه شده و فقط درون تابع مورد اشاره تغییر کرده است. زیرا ما یک نسخه کپی از متغیر number را ارسال کرده ایم، نه رفرنس به شی اصلی آن. این روش حالت پیش فرض در سی شارپ بوده و در بیشتر موارد مقصود ما هم همین است.
اما اگر بخواهید مقدار شی اصلی متغیر number را تغیر دهید، بایستی کلید واژه ref را همانند کد زیر به پارامتر اضافه نمایید :

static void Main(string[] args)
{
    int number = 20;
    AddFive(ref number);
    Console.WriteLine(number);
    Console.ReadKey();
}
static void AddFive(ref int number)
{
    number = number + 5;
}

همانطور که در کد فوق مشاهده می کنید، ما علاوه بر این که در هنگام تعریف تابع، واژه کلیدی ref را به کار برده ایم، در هنگام فراخوانی تابع هم استفاده شده است.
اگر برنامه فوق را اجرا کنید، خواهید دید که مقدار اصلی متغیر number تغییر کرده است، نه نسخه کپی آن.

آموزش CSharp : آموزش تغییر دهنده out modifier

تغییردهنده out modifier بسیار شبیه ref عمل می کند. هر دو آن ها باعث می شود تا نسخه اصلی و رفرنس متغیر به عنوان پارامتر ارسال شود و نه مقدار آن. اما دارای دو تفاوت عمده با هم هستند :

1. متغیری که به ref modifier ارسال می شود، حتما بایستی قبل از فراخوانی تابع مقداردهی اولیه شده باشد. اما این مورد درباره out صورت نکرده و شما می توانید یک متغیر مقداردهی نشده را به out ارسال کنید.
2. از طرف دیگر شما نمی توانید بدون این که به یک متغیر out مقدار بدهید، تابع مورد نظر خود را به پارامتر out فراخوانی کنید. درست است که می توانید یک متغیر مقداردهی اولیه نشده را به یک تابع به عنوان out Parameter ارسال کنید، اما برای استفاده از آن در بدنه تابع، بایستی مقدار جدیدی را برای آن تعریف کنید.

آموزش زبان سی شارپ : آموزش تغییر دهنده Params modifier

تا اینجا، توابعی که تعریف کردیم، تعداد مشخصی پارامتر را در هنگام تعریف یا فراخوانی دریافت می کردند. اما مواردی وجود دارد که ممکن است شما بخواهید تابع مورد نظرتان تعداد متفاوتی پارامتر را در هر بار فراخوانی دریافت و ارسال کند. این کار با ارسال یک متغیر مثل آرایه به تابع همانند روش زیر امکان پذیر است :

static void GreetPersons(string[] names) { }

البته فراخوانی این نوع تابع ها کمی پیچیده تر از حالت معمولی است، به صورت زیر :

GreetPersons(new string[] { "John", "Jane", "Tarzan" });

روش فوق کاملا درست است، اما می توان با استفاده از واژه کلیدی Params آن را به صورت زیر بهتر نوشت :

static void GreetPersons(params string[] names) { }

کد فراخوانی فوق همانند فراخوانی به صورت زیر است :

GreetPersons("John", "Jane", "Tarzan");

مزیت دیگر استفاده از کلید واژه Params این است که شما می توانید پارامترهای خالی (2re, Parameters) را هم به تابع ارسال کنید.
در هنگام استفاده از Params، تابع می تواند انواع دیگری از پارامترها را نیز دریافت کند، منتهی پارامترهای Params بایستی در انتها تعریف شوند. از طرف دیگر فقط از یک پارامتر Params در تعریف و فراخوانی هر تابع می توان استفاده کرد.
کد مثال زیر، مثال کاملی از نحوه استفاده از Params در سی شارپ است :

static void Main(string[] args)
{
    GreetPersons(0);
    GreetPersons(25, "John", "Jane", "Tarzan");
    Console.ReadKey();
}
static void GreetPersons(int someUnusedParameter, params string[] names)
{
    foreach(string name in names)
        Console.WriteLine("Hello, " + name);
}

با دیگر مقاله های آموزش سی شارپ همراه ما باشید..

امروز با پست جدیدی از سری پست های آموزش طراحی سایت همراه شما هستیم.

در این پست آرایه ها در جاوا اسکریپت را مورد بررسی قرار می دهیم.

آرایه ها (در جاوا اسکریپت) چندین متغیر را در قالب تنها یک متغیر ذخیره می کنند یا به عبارتی دیگر آرایه یک متغیر خاص است که می توانید به طور همزمان چندین مقدار (بیش از یک مقدار) را در آن ذخیره نمایید. در این بخش با استفاده از یک اسکریپت، آرایه ها را داخل تگ

با شناسه "demo"نمایش می دهیم. همان طور که در مثال زیر مشاهده می کنید، اولین خط ، آرایه ای به نام cars ایجاد می کند. دومین خط المانی که شناسه ی آن "demo"می باشد را یافته سپس آرایه را در "innerHTML" آن المان نمایش می دهد.

مثال:

نمونه یک

Saab,Volvo,BMW

var cars = ["Saab", "Volvo", "BMW"];

document.getElementById("demo").innerHTML = cars;

خودتان امتحان کنید. یک آرایه ایجاد کرده و مقادیری به آن تخصیص دهید.

نمونه دو

var cars = ["Saab", "Volvo", "BMW"];

فاصله و انتهای خط (line break) از هیچ اهمیتی برخوردار نیستند. یک تعریف (declaration) می تواند در چندین خط ادامه داشته باشد.

مثال:

نمونه سه

var cars = [

"Saab",

"Volvo",

"BMW"

];

توجه:

توجه داشته باشید که هیچ گاه پس از آخرین المان (در مثال بالا "BMW") ویرگول قرار ندهید، زیرا ممکن است در مرورگرهای مختلف نتایج متفاوتی ارائه دهد.

آرایه چیست ؟

در آموزش طراحی سایت شی آرایه یک نوع خاص از متغیر هاست که می تواند چندین داده را در قالب یک نام در خود ذخیره کند. آرايه مجموعه ای از متغيرهایی از يک نوع داده ای با نام يکسان است، که هر کدام از اعضای آن توسط يک شمارنده یا شاخص (index)، از يکديگر تمیز داده می شوند. به عنوان مثال فرض کنید فهرستی از اقلام یا آیتم ها (برای مثال لیستی از اسم ماشین ها) را دارید که هر یک در متغیر ی مجزا ذخیره می گردد.

var car1 = "Saab";‎

var car2 = "Volvo";‎

var car3 = "BMW";‎

چنانچه بخواهیم درون آیتم های فوق حلقه زده (آن ها را تکرار کرده) و ماشین مورد نظر را پیدا کنیم چه اتفاقی رخ می دهد؟ اگر تعداد ماشین ها 3 تا نه بلکه 300 تا بود چه اتفاقی رخ می داد؟ این مسئله با بهره گیری از آرایه حل می شود. یک آرایه همان طور که پیش تر ذکر کردیم قادر است چندین مقدار را تحت نام یکسان در خود ذخیره کرده و از طریق اندیس به آن مقادیر دسترسی پیدا کند.

ایجاد آرایه

استفاده از یک آرایه ی متنی (array literal) بهترین و نیز آسان ترین روش برای ایجاد یک آرایه ی جاوا اسکریپت می باشد.

دستور نگارش (syntax)

var array-name = [item1, item2, ...];‎

مثال:

var cars = ["Saab", "Volvo", "BMW"];‎

استفاده از کلید واژه ی new

مثال زیر نیز یک آرایه ایجاد کرده و به آن مقادیری را تخصیص می دهد.

مثال:

نمونه چهار

var cars = new Array("Saab", "Volvo", "BMW");

نکته:

دو مثال بالا هر دو یک کار یکسان را انجام می دهند. نیازی به استفاده از new Array() وجود ندارد. برای آسانی، قابلیت خوانایی بیشتر و نیز افزایش سرعت اجرا توصیه می کنیم از نمونه ی اول استفاده کنید.

دسترسی به المان های آرایه

برای دسترسی به المان مورد نظر در آرایه از شماره ی اندیس کمک می گیریم. دستور زیر نحوه ی دسترسی به مقدار اولین المان را نمایش می هد.

var name = cars[0];‎

دستور زیر اولین المان را اصلاح می کند.

cars[0] = "Opel";‎

توجه:

دقت داشته باشید که [0] اولین المان محسوب می گردد و [1] دومین شمارنده ی آرایه ها در جاوا اسکریپت از صفر آغاز می شود.

امکان داشتن چندین شی مختلف در یک آرایه

در آموزش طراحی سایت متغیر در جاوا اسکریپت می تواند یک شی باشد. در حقیقت آرایه یک نوع خاص شی محسوب می گردد، به این خاطر هم می توانید متغیرهایی از نوع های مختلف در یک آرایه داشته باشیم. می توان اشیا (object)، توابع (function) یا آرایه (array) در دل آرایه ی دیگر قرار داد.

myArray[0] = Date.now;‎

myArray[1] = myFunction;‎

myArray[2] = myCars;

آرایه یک شی است

آرایه یک نوع خاص شی است. عملگر (operator) typeof در جاوا اسکریپت (برای آرایه) "object" بازمی گرداند. آریه برای دسترسی به المان های خود از شماره کمک می گیرد. به عنوان مثال person[0] المان John را باز می گرداند.

Arrayمثال:

نمونه پنج

var person = ["John", "Doe", 46];

اشیا با استفاده از اسم (name) به اعضای ("member") خود دستیابی پیدا می کنند. برای مثال person.firstName المانJohn را بازیابی می کند.

objectمثال:

نمونه شش

var person = {firstName:"John", lastName:"Doe", age:46};

خواص property ها (خواص) و method های (توابع) مربوط به آرایه

اگر به مثال زیر دقت کنید متوجه می شوید که length property تعداد المان های موجود در cars را برمی گرداند و تابع sort()، cars را به ترتیب حروف الفبا مرتب سازی (sort) می کند.

مثال:

var x = cars.length; // The length property retus ‎the number of elements in cars

var y = cars.sort(); // The sort() method sort cars in ‎alphabetical order

تشریح خاصیت length

دستور length property یک آرایه، طول یا تعداد المان های موجود در یک آرایه را باز گردانی می کند.

مثال:

نمونه هفت

var fruits = ["Banana", "Orange", "Apple", "Mango"];

fruits.length; // the length of fruits is 4

افزودن المان جدید به یک آرایه

آسان ترین روش برای افزورن یک element جدید به آرایه، استفاده از تابع (method) push می باشد.

مثال:

نمونه هشت

var fruits = ["Banana", "Orange", "Apple", "Mango"];

fruits.push("Lemon"); // adds a new element (Lemon) to fruits

همچنین می توان این کار را با بهره گیری از length property انجام داد.

مثال:

نمونه نه

var fruits = ["Banana", "Orange", "Apple", "Mango"];

fruits[fruits.length] = "Lemon"; // adds a new element (Lemon) to fruits

ایجاد یک حلقه در آرایه (تکرار المان های یک آرایه به تعداد دفعات معین)

در loop for مجموعه دستورالعمل ها به تعداد معلوم و مورد نياز، تکرار می شوند. یکی از بهترین روش های تکرار المان های یک آرایه استفاده از حلقه ی بیان شده است.

مثال:

نمونه ده

var index;

var fruits = ["Banana", "Orange", "Apple", "Mango"];

for (index = 0; index < fruits.length; index++) {

text += fruits[index];

}

آرایه ی شرکت پذیر چیست (associative arrays)؟

بسیاری از زبان های برنامه نویسی کنونی از آرایه های با اندیس های نام گذاری شده پشتیبانی می کنند. آرایه هایی که اندیس های آن ها نام گذاری شده، آرایه های شرکت پذیر یا (hashes) associative arrays نامیده می شوند. جاوا اسکریپت از آرایه هایی که دارای named index (اندیس نام گذاری شده) هستند پشتیبانی نمی کند. در عوض این زبان از قابلیت numbered indexes (اندیس های شماره گذاری شده) پشتیبانی می کند.

مثال:

نمونه یازده

var person = [];

person[0] = "John";

person[1] = "Doe";

person[2] = 46;

var x = person.length; // person.length will retu 3

var y = person[0]; // person[0] will retu "John"

توجه:

در صورت استفاده از آرایه ی نام گذاری شده، جاوا اسکریپت آرایه را به یک object استاندارد باز تعریف می کند. پس از آن تمامی متدها و خواص مربوط به آرایه نتایج نا صحیح و غیر مجاز تولید می کنند.

مثال:

نمونه دوازده

var person = [];

person["firstName"] = "John";

person["lastName"] = "Doe";

person["age"] = 46;

var x = person.length; // person.length will retu 0

var y = person[0]; // person[0] will retu undefined

تشریح تفاوت بین آرایه (array) و شی (object)

همان طور که پیش تر شرح داده شد، در جاوا اسکریپت آرایه ها از اندیس های شماره دار استفاده می کنند. اشیا (object) نیز از اندیس های نام دار (named indexes) استفاده می کنند.

چه زمانی باید از array استفاده کرد و چه زمانی از object؟

جاوا سکرپیت JavaScript از آرایه های شرکت پذیر (associative array) پشتیبانی نمی کند. اگر می خواهید اسم المان ها از نوع رشته (نوشته یا متن) باشد، در آن صورت به طور حتم باید از object استفاده کنید. چنانچه مایلید اسم المان از نوع عددی یا شماره باشد، باید از array استفاده کنید. تا حد ممکن سعی کنید از بکار گیری constructor (سازنده) پیش فرض و توکار ()JavaScript،new Array خودداری کنید. بجای استفاده از روش منسوخ بالا می توانید از روش نوین [] بهره بگیرید. هر دو دستور کاملا متفاوت نام برده، آرایه ای تهی به نام points ایجاد می کنند.

var points = new Array(); // Bad

var points = []; // Good ‎

بار دیگر هر دو دستور آرایه ای ایجاد می کنند که دربردارنده ی 6 عدد است.

نمونه سیزده

var points = new Array(40, 100, 1, 5, 25, 10) // Bad

var points = [40, 100, 1, 5, 25, 10]; // Good

استفاده از کلیدواژه ی new برای ایجاد آراِیه ی جدید به دلیل طولانی و پیچیده تر کردن کد منسوخ تلقی تلقی می گردد.

var points = new Array(40, 100);  // Creates an array with two elements (40 and 100)

ببینید در صورت حذف کردن یکی از المان ها چه اتفاقی رخ می دهد!

نمونه چهارده

var points = new Array(40);       // Creates an array with 40 undefined elements !!!!!

چگونه یک آرایه را تشخیص دهیم؟

یکی از سوال هایی که به طور متدوال مطرح می شود این است که چگونه می توان تشخیص داد آیا یک متغیر آرایه هست یا خیر؟ یکی از مشکل هایی که با آن مواجه می شویم، این است که عملگر typeof "object" باز می گرداند.

نمونه پانزده

var fruits = ["Banana", "Orange", "Apple", "Mango"];

typeof fruits; // typeof retus object

عملگر مزبور به این خاطر "object" برمی گرداند که یک JavaScript array یا آرایه ی جاوا اسکریپت خود یک شی است. جهت رفع این مشکل توصیه می کنیم isArray() function خود را ایجاد کنید.

نمونه شانزده

function isArray(myArray) {

retu myArray.constructor.toString().indexOf("Array") > -1;

}

تابع function (تابع) بالا همیشه در صورتی که آرگومان مورد نظر یک آرایه باشد، مقدار true باز می گرداند و یا اگر بخواهیم دقیق تر توضیح بدیم اگر نوع ورودی تابع از نوع "[object array]" باشد مقدار صحیح (true) برمی گرداند.

آموزش طراحی سایت ادامه دارد

در این مقاله از سری مقاله های آموزش پایتون به معرفی multi threaded در پایتون می پردازیم :

اجرای همزمان چندین thread به منزله اجرای همزمان چندین برنامه در آن واحد است که مزایای زیر را به دنبال دارد :

• چندین thread که در بستر یک پردازه یا فرایند (process) اجرا شده و data space یکسانی را دارند، می توانند داده ها را بهتر با یکدیگر به اشتراک گذاشته و بایکدیگر تعامل بهتری داشته باشند، نسبت به زمانی که این thread ها در فرایندهای مجزا قرار دارند.
• گاهی thread ها را پردازه یا فرایندهای سبک می نامند که سربار و memory overhead کمتری نسبت به فرایندهای واقعی داشته و کم هزینه تر می باشند.

هر thread یک نقطه ی آغاز،یک ترتیب یا توالی اجرا و یک نقطه ی پایان دارد. علاوه بر آن، یک instruction pointer دارد که دقیقا مشخص می کند برنامه در کجای بستر (context) جاری در حال اجرا بود و به کدام مرحله و نقطه اجرای دستور رسیده است.

• می توان thread را مختل یا متوقف (pre-empt) کرد.
• می توان thread را در حالی که دیگر thread ها فعال هستند، به طور موقت به حالت تعلیق درآورد. از این کار تحت عنوان yielding نیز یاد می شود.

آموزش Python : راه اندازی و اجرای thread جدید

جهت آغاز یک thread جدید، بایستی متد زیر که داخل ماژول thread کپسوله شده را فراخوانی نمایید :

thread.start_new_thread ( function, args[, kwargs] )

به وسیله ی این متد می توانید به روش سریع و کارا در هر دو محیط ویندوز و لینوکس thread های جدید ایجاد نمایید.

متد مورد نظر بلافاصله بازگشته و thread فرزند آغاز می شود که متعاقبا function را با پارامتر args صدا می زند. زمانی که function به retu می رسد، thread خاتمه می یابد.

در این تابع، پارامتر args مجموعه ی چندتایی از آرگومان ها (tuple) است. اگر می خواهید تابع را بدون آرگومان صدا بزنید، بایستی یک tuple خالی به عنوان پارامتر ارسال کنید. kwargs یک آرگومان از نوع dictionary تشکیل شده از کلیدواژه ها بوده و استفاده از آن اختیاری است.

مثال :

#!/usr/bin/python
import thread
import time
# Define a function for the thread
def print_time( threadName, delay):
   count = 0
   while count < 5:
      time.sleep(delay)
      count += 1
      print "%s: %s" % ( threadName, time.ctime(time.time()) )
# Create two threads as follows
try :
   thread.start_new_thread( print_time, ("Thread-1", 2, ) )
   thread.start_new_thread( print_time, ("Thread-2", 4, ) )
except:
   print "Error: unable to start thread"
while 1:
   pass

خروجی :

Thread-1: Thu Jan 22 15:42:17 2009
Thread-1: Thu Jan 22 15:42:19 2009
Thread-2: Thu Jan 22 15:42:19 2009
Thread-1: Thu Jan 22 15:42:21 2009
Thread-2: Thu Jan 22 15:42:23 2009
Thread-1: Thu Jan 22 15:42:23 2009
Thread-1: Thu Jan 22 15:42:25 2009
Thread-2: Thu Jan 22 15:42:27 2009
Thread-2: Thu Jan 22 15:42:31 2009
Thread-2: Thu Jan 22 15:42:35 2009

اگرچه توصیه می شود که برای پردازش موازی سطح پایین (low-level threading) از ماژول thread استفاده نمایید، با این وجود ماژول مزبور در مقایسه با ماژول جدید برنامه نویسی موازی (threading module) از قابلیت های بسیار کمتری برخوردار است.

دوره آموزش پایتون : ماژول Threading

ماژول جدیدتری که برای برنامه نویسی موازی همراه با ویرایش 2.4 زبان Python ارائه شد، قابلیت های بسیار بیشتر و سطح بالاتری جهت بهره گیری از پردازش موازی و thread ها در اختیار برنامه نویس قرار داد.

ماژول threading علاوه بر تمامی توابع ماژول قبلی (thread)، تعدادی متد نوین و کارای دیگر جهت پیاده سازی مفهوم برنامه نویسی موازی ارائه می دهد.

• متد threading.activeCount() : تعداد آبجکت های thread که فعال و در حال اجرا هستند را بازگردانی می نماید.
• متد threading.currentThread() : همان thread جاری را به عنوان خروجی برمی گرداند.

علاوه بر متدها، ماژول نام برده کلاس Thread را شامل می شود که threading و پردازش موازی را پیاده سازی می کند. متدهایی که که کلاس Thread در اختیار توسعه دهنده قرار می دهد، به شرح زیر می باشد :

• متد ()run : متد جاری در واقع entry point یا نقطه ی شروع اجرای thread می باشد.
• متد start() : thread را با فراخوانی تابع run() راه اندازی و اجرا می کند.
• متد ([Join ([time : متد join() منتظر می ماند تا thread ها خاتمه یابند.
• متد ()isAlive : متد حاضر بررسی می کند آیا یک thread هنوز در حل اجرا است یا خیر.
• متد ()getName : متد جاری اسم آبجکت thread را بازیابی می کند.
• متد ()setName : این متد اسم thread را مقداردهی می کند.

آموزش Python : ساخت آبجکت Thread از ماژول Threading

به منظور پیاده سازی یک thread جدید از ماژول threading، کافی است مراحل زیر را دنبال نمایید:

• یک کلاس مشتق از کلاس Thread ایجاد نمایید (از آن ارث بری کنید).
• متد _[(init_(self[,args را جهت تزریق آرگومان های بیشتر به کلاس، بازنویسی (override) نمایید.
• در پایان، متد [(run(self[,args را پیاده سازی و در بدنه ی آن مشخص کنید که thread به هنگام اجرا چه عملیاتی را انجام دهد.

پس از ایجاد کلاس مشتق (ارث بری) از Thread، می توانید یک نمونه از آن ایجاد کرده و سپس با فراخوانی متد start() یک thread یا ریزپردازه ی دیگر آغاز نمایید که متعاقبا متد run() را صدا می زند.

مثال :

#!/usr/bin/python
import threading
import time
exitFlag = 0
class myThread (threading.Thread):
    def __init__(self, threadID, name, counter):
        threading.Thread.__init__(self)
        self.threadID = threadID
        self.name = name
        self.counter = counter
    def run(self):
        print "Starting " + self.name
        print_time(self.name, self.counter, 5)
        print "Exiting " + self.name
def print_time(threadName, delay, counter):
    while counter:
        if exitFlag:
            threadName.exit()
        time.sleep(delay)
        print "%s: %s" % (threadName, time.ctime(time.time()))
        counter -= 1
# Create new threads
thread1 = myThread(1, "Thread-1", 1)
thread2 = myThread(2, "Thread-2", 2)
# Start new Threads
thread1.start()
thread2.start()
print "Exiting Main Thread"

زمانی که کد فوق به اجرا گذاشته می شود، خروجی به صورت زیر خواهد بود :

Starting Thread-1
Starting Thread-2
Exiting Main Thread
Thread-1: Thu Mar 21 09:10:03 2013
Thread-1: Thu Mar 21 09:10:04 2013
Thread-2: Thu Mar 21 09:10:04 2013
Thread-1: Thu Mar 21 09:10:05 2013
Thread-1: Thu Mar 21 09:10:06 2013
Thread-2: Thu Mar 21 09:10:06 2013
Thread-1: Thu Mar 21 09:10:07 2013
Exiting Thread-1
Thread-2: Thu Mar 21 09:10:08 2013
Thread-2: Thu Mar 21 09:10:10 2013
Thread-2: Thu Mar 21 09:10:12 2013
Exiting Thread-2

آموزش پایتون : همزمان سازی thread ها

ماژول threading که در بالا به آن اشاره کردیم، یک مکانیزم اعمال قفل با قابلیت پیاده سازی آسان در اختیار توسعه دهنده قرار می دهد که به واسطه ی آن می توان به راحتی thread ها و اجرای آن ها را هماهنگ ساخت. جهت ساخت و اعمال قفل جدید کافی است متد Lock() فراخوانی شود که در خروجی نمونه ی جدید از آبجکت lock را بازگردانی می نماید.

متد acquire(blocking) از نمونه ی (آّبجکت) جدید lock، این قابلیت را دارد که با مدیریت thread ها آن ها را به طور همزمان (موازی) اجرا کند. به واسطه ی پارامتر اختیاری blocking توسعه دهنده قادر خواهد بود کنترل اینکه آیا قفل بر روی thread اعمال شود یا خیر را بدست گیرد.

زمانی که مقدار پارامتر blocking برابر 0 باشد، اگر قفل یا lock بر روی thread اعمال شد،متد با 1 و اگر نشد با 0 برمی گردد. هنگامی که blocking روی 1 تنظیم شده باشد، thread مسدود (block) شده و منتظر می ماند تا lock آزاد شود.

زمانی که متد release() از نمونه ی جدید lock صدا خورده می شود، lock یا قفل اعمال شده بر روی thread که دیگر کاربردی ندارد، آزاد می شود.

مثال :

#!/usr/bin/python
import threading
import time
class myThread (threading.Thread):
    def __init__(self, threadID, name, counter):
        threading.Thread.__init__(self)
        self.threadID = threadID
        self.name = name
        self.counter = counter
    def run(self):
        print "Starting " + self.name
        # Get lock to synchronize threads
        threadLock.acquire()
        print_time(self.name, self.counter, 3)
        # Free lock to release next thread
        threadLock.release()
def print_time(threadName, delay, counter):
    while counter:
        time.sleep(delay)
        print "%s: %s" % (threadName, time.ctime(time.time()))
        counter -= 1
threadLock = threading.Lock()
threads = []
# Create new threads
thread1 = myThread(1, "Thread-1", 1)
thread2 = myThread(2, "Thread-2", 2)
# Start new Threads
thread1.start()
thread2.start()
# Add threads to thread list
threads.append(thread1)
threads.append(thread2)
# Wait for all threads to complete
for t in threads:
    t.join()
print "Exiting Main Thread"

خروجی :

Starting Thread-1
Starting Thread-2
Thread-1: Thu Mar 21 09:11:28 2013
Thread-1: Thu Mar 21 09:11:29 2013
Thread-1: Thu Mar 21 09:11:30 2013
Thread-2: Thu Mar 21 09:11:32 2013
Thread-2: Thu Mar 21 09:11:34 2013
Thread-2: Thu Mar 21 09:11:36 2013
Exiting Main Thread

آموزش پایتون : پیاده سازی queue بوسیله multi thread در پایتون

ماژول Queue به توسعه دهنده این امکان را می دهد تا یک آبجکت queue جدید ایجاد کند که همزمان چندین آیتم را به طور صف بندی شده در خود کپسوله می نماید. برای مدیریت Queue می توانید از توابع زیر استفاده نمایید :

• تابع get() : متد جاری یک آیتم را حذف و از queue بازیابی می کند.
• تابع put() : این متد یک آیتم جدید را به queue اضافه می کند.
• تابع qsize() : تعداد آیتم هایی که در زمان حاضر داخل صف قرار دارند را به عنوان خروجی بازمی گرداند.
• تابع empty() : چنانچه صف یا آبجکت queue خالی بود، مقدار بولی True و در غیر این صورت False را بازمی گرداند.
• تابع full() : چنانچه آبجکت queue ظرفیت خالی نداشت، مقدار بولی True و در غیر این صورت False را بازگردانی می نماید.

مثال :

#!/usr/bin/python
import Queue
import threading
import time
exitFlag = 0
class myThread (threading.Thread):
    def __init__(self, threadID, name, q):
        threading.Thread.__init__(self)
        self.threadID = threadID
        self.name = name
        self.q = q
    def run(self):
        print "Starting " + self.name
        process_data(self.name, self.q)
        print "Exiting " + self.name
def process_data(threadName, q):
    while not exitFlag:
        queueLock.acquire()
        if not workQueue.empty():
            data = q.get()
            queueLock.release()
            print "%s processing %s" % (threadName, data)
        else:
            queueLock.release()
        time.sleep(1)
threadList = ["Thread-1", "Thread-2", "Thread-3"]
nameList = ["One", "Two", "Three", "Four", "Five"]
queueLock = threading.Lock()
workQueue = Queue.Queue(10)
threads = []
threadID = 1
# Create new threads
for tName in threadList:
    thread = myThread(threadID, tName, workQueue)
    thread.start()
    threads.append(thread)
    threadID += 1
# Fill the queue
queueLock.acquire()
for word in nameList:
    workQueue.put(word)
queueLock.release()
# Wait for queue to empty
while not workQueue.empty():
    pass
# Notify threads it's time to exit
exitFlag = 1
# Wait for all threads to complete
for t in threads:
    t.join()
print "Exiting Main Thread"

نتیجه :

Starting Thread-1
Starting Thread-2
Starting Thread-3
Thread-1 processing One
Thread-2 processing Two
Thread-3 processing Three
Thread-1 processing Four
Thread-2 processing Five
Exiting Thread-3
Exiting Thread-1
Exiting Thread-2
Exiting Main Thread

با دیگر مقالات آموزش پایتون همراه ما باشید...

​

سلام عزیزان... با آموزش جاوا همراه ما باشید

حلقه ی while یک مجموعه دستور را تا زمانی که شرط خاصی برقرار باشد، تکرار می نماید. چنانچه تعداد دفعات تکرار ثابت و مشخص نیست، توصیه می شود از این حلقه برای تکرار مجموعه دستور مورد نظر بهره بگیرید.

while(condition){

//code to be executed

}

​

مثال کاربردی:

public class WhileExample { 

public static void main(String[] args) { 

    int i=1; 

    while(i<=10){ 

        System.out.println(i); 

    i++; 

    } 

} 

} 

خروجی:

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

حلقه ی while بی نهایت در Java

آموزش جاوا : اگر مقدار بولی true را به عنوان پارامتر به دستور while پاس دهید، این حلقه مجموعه دستورات را تا بی نهایت تکرار می کند.

دستور استفاده از حلقه ی while بی نهایت:

while(true){

//code to be executed

}

مثال کاربردی:

public class WhileExample2 {

public static void main(String[] args) {

while(true){

System.out.println("infinitive while loop");

}

}

}

خروجی:

infinitive while loop

infinitive while loop

infinitive while loop

infinitive while loop

infinitive while loop

ctrl+c

حال جهت خروج از برنامه و خاتمه دادن اجرای حلقه ی بی نهایت، لازم است کلیدهای ctrl+c را همزمان فشار دهید.

آموزش Java – حلقه ی do-while در Java

حلقه ی do-while بخشی از برنامه را به تعداد دفعات معینی تکرار می کند. اگر تعداد دفعات تکرار مجموعه دستورات ثابت و مشخص نیست و قصد دارید که حلقه را حداقل یکبار قبل از بررسی شرط، اجرا نمایید، توصیه می شود که از این حلقه استفاده کنید. با توجه به آنچه گفته شد، حلقه ی do-while حداقل یکبار اجرا می شود، خواه شرطی که در پایین آن تعریف شده صحیح باشد خواه غلط.

دستور استفاده:

do{

//code to be executed

}while(condition)

​

مثال کاربردی:

public class DoWhileExample {

public static void main(String[] args) {

int i=1;

do{

System.out.println(i);

i++;

}while(i<=10);

}

}

خروجی:

1

2

3

4

5

6

7

8

9

10

حلقه ی do-while بی نهایت

اگر مقدار بولی true را به عنوان پارامتر به دستور do-while ارسال نمایید، مجموعه دستورات مورد نظر تا بی نهایت تکرار می شوند.

دستور استفاده:

do{

//code to be executed

}while(true);

مثال کاربردی:

public class DoWhileExample2 {

public static void main(String[] args) {

do{

System.out.println("infinitive do while loop");

}while(true);

}

}

خروجی:

infinitive do while loop

infinitive do while loop

infinitive do while loop

ctrl+c

اکنون جهت خروج از برنامه کافی است کلیدهای ctrl+c را فشار دهید.

آموزش جاوا ادامه دارد

​

در این مقاله به آموزش ارسال ایمیل با پایتون و چگونگی استفاده از SMTP در پایتون را با یکدیگر مورد بررسی قرار می دهیم..

فرستادن ایمیل با SMTP در پایتون

عبارت Simple Mail Transfer Protocol یا به اختصار SMPT (پروتکل ارسال و انتقال ایمیل) معرفی پروتکلی است که ارسال ایمیل و آدرس دهی (routing) آن بین سرویس دهنده های ایمیل را مدیریت می کند.

پایتون ماژولی به نام smtplib در اختیار توسعه دهنده قرار می دهد که یک آبجکت حاوی اطلاعات session ( اطلاعات جلسه ی کاری کاربر یا client session object) را در خود به صورت کپسوله داشته و می توان از آن برای ارسال ایمیل به هر دستگاه آنلاینی که listener daemon (برنامه ی ای که به رخدادها گوش داده و در پس زمینه فعالیت می کند) SMTP یا ESMTP بر روی آن فعال است، استفاده نمود. در زیر نحوه ی ساخت یک آبجکت SMTP ساده که بعده ها جهت ارسال ایمیل مورد استفاده قرار می گیرد، را مشاهده می کنید :

import smtplib
smtpObj = smtplib.SMTP( [host [, port [, local_hostname]]] )

در زیر شرح کاربرد هر یک از پارامترهای عنوان شده در قطعه کد بالا را مشاهده می کنید :

• پارامتر host : پارامتر جاری همان میزبان یا هاستی است که به عنوان سرویس دهنده ی SMTP شما ایفای نقش می کند (SMTP server شما بر روی آن اجرا می شود). شما می توانید مقدار این پارامتر را آدرس IP میزبان یا اسم دامنه همچون tahlildadeh.com تنظیم نمایید. استفاده از این آرگومان اختیاری است.
• پارامتر port : در صورت مقداردهی آرگومان اول، لازم است یک پورت یا شماره ی درگاه نیز مشخص نمایید که SMPT Server به آن گوش می دهد. شماره ی این پورت معمولا 25 می باشد.
• پارامتر local_hostname : چنانچه SMPT Server شما بر روی دستگاه محلی (کامپیوتر شخصی) مستقر و فعال باشد، در آن صورت کافی است مقدار این پارامتر را localhost قرار دهید.

در آبجکت SMPT متدی تعبیه شده به نام sendmail که اغلب، توسعه دهنده با استفاده از آن کار عملیات ارسال پیغام مورد نظر را به انجام می رساند. متد نام برده در کل سه پارامتر ورودی دریافت می کند که به شرح زیر می باشند :

• پارامتر sender : یک مقدار رشته ای دربردارنده آدرس ارسال کننده پیغام.
• پارامتر receivers : لیستی از رشته ها که هریک مختص به دریافت کننده ی مجزا می باشد.
• پارامتر message : یک پیغام به صورت رشته و فرمت دهی شده بر اساس مشخصات و قواعد RFC ها.

مثال :

در زیر یک اسکریپت ساده پایتون را مشاهده می کنید که ایمیلی را ارسال می کند.

#!/usr/bin/python
import smtplib
sender = '[email protected]'
receivers = ['[email protected]']
message = """From: From Person
To: To Person
Subject: SMTP e-mail test
This is a test e-mail message.
"""
try:
smtpObj = smtplib.SMTP('localhost')
smtpObj.sendmail(sender, receivers, message)
print "Successfully sent email"
   except SMTPException:
   print "Error: unable to send email"

در تمرین جاری، یک ایمیل ساده داخل متغیر message و کوتیشن سه تایی درج گردید و همان طور که می بینید، هدرها به روش صحیح فرمت دهی شده اند. هر ایمیل، سه هدر به ترتیب From ،To و Subject که به وسیله ویرگول از هم و به وسیله خط سفید از بدنه پیغام جدا شده اند را شامل می شود.

به منظور ارسال ایمیل، ابتدا با استفاده از smtpObj به SMPT Server (سرویس دهنده ی سرور) مستقر بر روی دستگاه محلی (local) وصل شوید، سپس متد sendmail را فراخوانی کرده و پیغام، آدرس فرم و آدرس مقصد را به عنوان پارامتر به این متد ارسال نمایید (اگرچه فرم و آدرس داخل خود ایمیل گنجانده شده، با این حال از این مقدارها همیشه برای آدرس دهی یا route ایمیل استفاده نمی شود).

چنانچه شما برای ارسال ایمیل از SMPT Server که بر روی دستگاه شما (local) شما نصب و اجرا شده، استفاده نمی کنید، در آن صورت می توانید با استفاده از smtplib client به یک سرور SMPT راه دور متصل شوید. برای این منظور لازم است ارائه دهنده ی ایمیل جزئیات و اطلاعات mail server خروجی دهنده را در اختیار شما قرار داده باشد و شما نیز آن ها را به صورت زیر بکار ببرید، مگر اینکه برای ارسال ایمیل از یک سرویس آماده همچون Hotmail و Yahoo استفاده نمایید که در آن صورت نیازی به این اطلاعات نیست.

smtplib.SMTP('mail.your-domain.com', 25)

آموزش پایتون : ارسال فایل ایمیل به صورت HTML با استفاده از Python

زمانی که توسعه دهنده یک پیغام متنی را با استفاده از Python ارسال می کند، تمامی محتوای فایل به عنوان متن ساده در نظر گرفته می شود. به عبارت دیگر حتی اگر تگ های HTML را در پیغام متنی بگنجانید، باز هم محتوای فایل به صورت متن ساده نمایش داده شده و تگ های HTML بر اساس گرامر زبان نشانه گذاری HTML فرمت دهی نمی شوند. پایتون امکانی را در اختیار توسعه دهنده قرار می دهد که به واسطه ی آن می توان یک پیغام HTML را به صورت یک فایل واقعی HTML ارسال کرد.

به هنگام ارسال یک ایمیل، می توان نوع فایل (Mime version)، نوع محتوا و مجموعه کاراکتری که باید به صورت یک ایمیل HTML ارسال شود را مشخص نمایید.

مثال :

در زیر کدی را مشاهده می کنید که محتوایی با فرمت HTML را به صورت ایمیل ارسال می کند :

#!/usr/bin/python
import smtplib
message = """From: From Person
To: To Person
MIME-Version: 1.0
Content-type: text/html
Subject: SMTP HTML e-mail test
This is an e-mail message to be sent in HTML format
< b>This is HTML message.< /b>
< h1>This is headline.< /h1>
"""
try:
   smtpObj = smtplib.SMTP('localhost')
   smtpObj.sendmail(sender, receivers, message)   
   print "Successfully sent email"
except SMTPException:
   print "Error: unable to send email"

آموزش Python : ارسال محتوا همراه با ایمیل در پایتون

جهت ارسال ایمیل با محتوای مختلط، لازم است مقدار هدر Content-type را برابر multipart/mixed قرار دهید. پس از آن، متن و محتوای الصاقی (attachment) را در boundaries دقیقا اعلان کنید. برای تعریف boundary، دو خط تیره (هایفن) و یک عدد منحصربفرد درج کنید که این بخش نباید در بدنه ی ایمیل یا بخش پیغام ظاهر شود. سپس یک boundary نهایی درج می کنید که نشانگر بخش پایانی ایمیل بوده و باید به دو خط تیره ختم شود. فایل های الصاق شده باید قبل از ارسال، به وسیله ی تابع pack("m") بر مبنای الگوریتم و روش کدگذاری base64 رمزنگاری شوند.

مثال :

در مثال زیر، فایل /tmp/test.txt به عنوان محتوای الصاقی همراه با ایمیل ارسال می شود :

#!/usr/bin/python
import smtplib
import base64
filename = "/tmp/test.txt"
# Read a file and encode it into base64 format
fo = open(filename, "rb")
filecontent = fo.read()
encodedcontent = base64.b64encode(filecontent)  # base64
sender = '[email protected]'
reciever = '[email protected]'
marker = "AUNIQUEMARKER"
body ="""
This is a test email to send an attachement.
"""
# Define the main headers.
part1 = """From: From Person
To: To Person
Subject: Sending Attachement
MIME-Version: 1.0
Content-Type: multipart/mixed; boundary=%s
--%s
""" % (marker, marker)
# Define the message action
part2 = """Content-Type: text/plain
Content-Transfer-Encoding:8bit
%s
--%s
""" % (body,marker)
# Define the attachment section
part3 = """Content-Type: multipart/mixed; name="%s"
Content-Transfer-Encoding:base64
Content-Disposition: attachment; filename=%s
%s
--%s--
""" %(filename, filename, encodedcontent, marker)
message = part1 + part2 + part3
try:
   smtpObj = smtplib.SMTP('localhost')
   smtpObj.sendmail(sender, reciever, message)
   print "Successfully sent email"
except Exception:
   print "Error: unable to send email"

با دیگر مقاله های ما در زمینه آموزش پایتون همراه ما باشید...

به بخش جدید آموزش سي شارپ خوش آمدید.

یک تابع یا Function در C#، به شما امکان می دهد مجموعه ای از دستورات را درون یک ظرف مشخص قرار داده و در هر جای برنامه که لازم داشتید، با به کار بردن نام تابع آن ها را فراخوانی کنید. در برنامه نویسی پروژه ها، شما گاهی مجبور می شوید تا یک قطعه کد را در چندین محل مختلف مورد استفاده قرار دهید، در این حالت است که تابع ها (Function) به کمک شما می آیند. از طرف دیگر، به وسیله توابع شما می توانید کدهای پروژه خود را به بخش های مجزا و قابل تفکیک از هم تبدیل کنید.

آدرس صفحه وبی که میخواهید نمایش دهید را Paste کنید

در زبان C#، یک تابع (Function) به صورت کلی زیر تعریف می شود :

< visibility > < retu type > < name > ( < parameters > )

{

< function code >

}

برای فراخوانی یک تابع، کافی است نام آن را نوشته و سپس یک پرانتز باز و بسته در مقابل آن قرار دهید. اگر تابع شما دارای یک یا چند پارامتر باشد، لیست پارامترها را هم در همین پرانتز قرار می دهید. به صورت زیر :

FunctionName ( Parameter1 , Parameter2  ,… ) ;

در کد مثال زیر یک تابع به نام Dostuff را فراخوانی کرده ایم :

public void DoStuff()

{

Console.WriteLine("I'm doing something...");

}

در کد تابع فوق، اولین بخش فراخوانی تابع، یعنی کلمه public، تعیین کننده میدان دید تابع در سطح برنامه بوده و تعیین آن اختیاری است. میدان دید یک تابع مشخص می کند آیا سایر توابع و کلاس های موجود در برنامه امکان مشاهده و دسترسی تابع مورد نظر را خواهند داشت یا خیر. Public به معنای عمومی بوده و یعنی سایر کلاس ها و توابع دیگر برنامه می توانند به تابع فوق دسترسی داشته باشند.

نکته :

اگر میدان دید برای یک تابع تعیین نشود، به صورت پیش فرض Private یا خصوصی در نظر گرفته می شود. Private تابع های هم کلاس تابع مورد نظر امکان دسترسی مستقیم به تابع را دارند.

در درس های بعدی آموزش سي شارپ به طور کامل به بررسی میدان دید یا Scope توابع خواهیم پرداخت. بخش بعدی قسمت فراخوانی تابع تعیین نوع داده ای مقدار خروجی تابع است. این مقدار می تواند هر نوع داده ای خاص در C# بوده و یا Void تعیین شود. به کار بردن کلمه Void به این معناست که این تابع هیچ مقدار خاصی را بر نمی گرداند. از طرف دیگر همانطور که می بینید پرانتزهای مقابل نام تابع خالی هستند و به این معناست که این تابع هیچ پارامتری را دریافت نمی کند. بیایید کمی تابع فوق را به صورت زیر تغییر دهیم :

public int AddNumbers(int number1, int number2)

{

int result = number1 + number2;

retu result;

}

در کد جدید تقریبا همه بخش ها را تغییر دادیم. تابع اکنون یک مقدار عددی integer را به عنوان خروجی برمی گرداند، در پارامتر عددی integer دریافت کرده و به جای چاپ متن در خروجی، یک عملیات ریاضی انجام داده و خروجی آن را به عنوان متغیر result بر می گرداند. این کار به این معناست که هر موقع نیاز داشتیم، در هر بخشی از کد برنامه می توانیم تابع فوق را فراخوانی کرده و با ارسال دو عدد مورد نظر به آن، حاصل جمع آن ها را به صورت خروجی دریافت کنیم، تا این که هر بار لازم باشد کد عملیات ریاضی را مجددا بنویسیم. تابع AddNumber() را می توانیم به راحتی توسط کد زیر در هر جای برنامه فراخوانی کرد ه و در حجم و زمان کدنویسی خود صرفه جویی زیادی بکنیم.

int result = AddNumbers(10, 5);

Console.WriteLine(result);

همانطور که اشاره کردیم، این تابع یک مقدار عددی را باز می گرداند. هنگامی که در یک تابع، هر نوع داده ای غیر از Void را تعیین می کنیم، به این معناست که تابع را مجبور نموده ایم تا یک مقدار برگشتی داشته باشد.

نکته :

اگر خط کد retu را از کد مثال فوق بردارید، خواهی دید که در هنگام اجرای برنامه، کامپایلر بر بروی این تابع ارور داده و پیام زیر را صادر می کند :

'AddNumbers(int, int)': not all code paths retu a value

پیام فوق به ما یادآوری می کند که تابع فوق، علی رغم این که یک مقدار خروجی برای آن در نظر گرفته شده، اما هیچ خروجی را بر نمی گرداند. اما می خواهیم خروجی تابع را کنترل کنید، می توانید کدی مثل کد زیر را به تابع اضافه کنید :

public int AddNumbers(int number1, int number2)

{

int result = number1 + number2;

if(result > 10)

{

retu result;

}

}

اما باز هم پیام خطایی همانند مثال قبل صادر می شود، چرا؟ به این دلیل که هیچ ضمانتی وجود نداشته که شرط دستور if درست از آب در بیاید و برنامه خروجی داشته باشد (دستور retu اجرا بشود). می توانید مشکل فوق را با تعیین یک مقدار پیش فرض برای عبارت retu به صورت زیر حل کنید :

public int AddNumbers(int number1, int number2)

{

int result = number1 + number2;

if(result > 10)

{

retu result;

}

retu 0;

}

کد اضافه شده فوق، مشکل برنامه ما را حل کرده و از طرف دیگر نشان می دهد می توانیم بیش از یک دستور retu را در بدنه تابع خود تعریف کنیم. به محض اجرای دستور retu در هر جای کد برنامه، خروجی تابع ارسال شده و اجرای مابقی دستورات تابع لغو می شود. در مثال فوق، اگر مقدار متغیر خروجی retu بزرگتر از 10 باشد، هیچ گاه دستور retu 0; اجرا نمی شود.

آموزش سي شارپ ادامه دارد

امروز با آموزش برنامه نویسی شبکه در پایتون (سوکت نویسی) همراه شما هستیم..

شرحی بر مفهوم Socket

سوکت ها (Sockets) در واقع endpoint های موجود در یک کانال ارتباطی دو طرفه هستند. سوکت ها می توانند در بستر یک فرایند یا بین دو فرایند در دستگاه واحد و یا حتی چندین فرایند در دستگاه های مستقر در قاره و نقاط جغرافیایی مختلف با یکدیگر تبادل داده داشته باشند. از دیدگاه keel و هسته سیستم عامل، socket صرفا نقطه نهایی تبادل داده و ارتباط می باشد. از دیدگاه اپلیکیشن و برنامه تحت شبکه، socket یک توصیف گر و شناسه فایل که به آن امکان و مجوز درج و خواندن داده در / از شبکه را می دهد، قلمداد می شود. در واقع Socket ترکیبی از آدرس دستگاه (IP) و آدرس درگاه (port number) می باشد.

سوکت ها بر روی انواع کانال های ارتباطی قابل پیاده سازی می باشند که از جمله آن ها می توان به Unix domain socket، TCP، UDP و غیره ... اشاره کرد. کتابخانه socket کلاس های اختصاصی ارائه می دهد که علاوه بر انتقال داده های معمولی، Interface های از نوع generic که دیگر انواع عملیات انتقال و غیره را تحت پوشش قرار می دهد، مدیریت می نماید.

برای درک مفهوم سوکت و کار با آن، لازم است با واژگان زیر آشنا شوید :

• عبارت domain :خانواده پروتکل هایی که به عنوان مکانیزم انتقال مورد استفاده قرار می گیرد (انتقال داده در بستر شبکه بر اساس آن ها صورت می گیرد). این مقادیر ثوابتی همچون AF_INET، PF_INET، PF_UNIX، PF_X25 و غیره .. هستند.
• عبارت type :عبارت است از نوع ارتباطاتی که بین دو endpoint برقرار می شود. این عبارت معمولا SOCK_STREAM را برای پروتکل های connection-oriented (امن و تضمین دهنده ی تحویل اطلاعات) و SOCK_DGRAM را ویژه پروتکل های connectionless (غیر امن با سرعت بالا که تحویل داده ها را تضمین نمی کند) شامل می شود.
• عبارت protocol : به طور پیش فرض بر روی 0 تنظیم می شود، این مفهوم غالبا جهت معرفی نوع دیگر از پروتکل داخل یک domain و type بکار می رود.
• عبارت hostname : شناسه و اسم اینترفیس شبکه است:
• یک رشته که می تواند اسم سرویس دهنده (hostname)، آدرس IP نسخه ی 4، آدرس IPV6 (آدرس IP ورژن 6) با ساختار نگارشی دو نقطه باشد. یک رشته " " که آدرس INADDR_BROADCAST را تعریف می کند. یک رشته با طول صفر که INADDR_ANY را تعریف می کند یا یک عدد صحیح اختصاص داده شده به hostname که معرف یک سیستم در آن شبکه است.
• عبارت port : هر سرویس دهنده به کلاینت هایی که یک یا چند پورت را صدا می زنند، گوش می دهد. پورت می تواند شماره ی پورت Fixnum باشد، یک رشته دربردارنده ی شماره ی پورت یا اسم سرویس باشد.

آموزش برنامه نویسی شبکه در پایتون : ماژول Socket

به منظور ایجاد یک Socket، لازم است تابع socket.socket() در ماژول socket را فراخوانی نمایید که سینتکس و دستور کلی آن به صورت زیر می باشد :

s = socket.socket (socket_family, socket_type, protocol=0)

در زیر شرح هر یک از این پارامترها را مشاهده می کنید :

• پارامتر socket_family : این پارامتر، همان طور که در بالا توضیح داده شد، می تواند AF_UNIX یا AF_INET باشد.
• پارامتر socket_type : این پارامتر می تواند یا SOCK_STREAM و یا SOCK_DGRAM باشد.
• پارامتر protocol : این پارامتر اختیاری بوده و به صورت پیش فرض بر روی 0 تنظیم می شود.

پس از تعریف آبجکت socket، می توانید با استفاده از توابع لازم، برنامه های سمت سرویس دهنده و سمت سرویس گیرنده ی خود را تعریف نمایید. در زیر لیست توابع لازم برای این منظور را معرفی می کند :

متدهای Server Socket

• متد s.bind() : این متد آدرس (hostname یا اسم سرویس دهنده، جفت آدرس پورت یاport number pair) را به socket به صورت دو طرفه وصل می کند.
• متد s.listen() : این متد یک گوش فرادهنده (Listener) به TCP تنظیم و راه اندازی می کند.
• متد s.accept() : این متد درخواست اتصال به سرویس دهنده را می پذیرد و به عبارتی ارتباط معلق را به سرور معرفی می کند.

متدهای Receiver Socket

• متد s.connect() : این متد اتصال به سرویس دهنده ی را بر اساس TCP راه اندازی می کند.

متدهای کلی ماژول socket

• متد s.recv() : این متد پیغام TCP را دریافت می کند.
• متد s.send() : متد حاضر پیغام TCP را ارسال می کند.
• متد s.recvfrom() : متد جاری پیغام UDP را دریافت می کند.
• متد s.sendto() : این متد پیغام UDP را ارسال می کند.
• متد s.close() : این متد socket را می بندد.
• متد socket.gethostname() : اسم سرویس دهنده (hostname) را در خروجی برمی گرداند.

پیاده سازی بخش مربوط به سرویس دهنده

جهت پیاده سازی بخش مربوط به سمت سرور، تابع socket کپسوله سازی شده در ماژول socket را فراخوانی کرده و ابتدا یک آبجکت socket می سازیم. سپس به واسطه ی این آبجکت، دیگر توابع لازم را جهت تنظیم و راه اندازی سرویس دهنده ی socket صدا می زنیم.

حال متد bind(hostname, port) را جهت مشخص کردن یک port برای سرویس خود در دستگاه میزبان یا سرویس دهنده فراخوانی نمایید.

سپس، متد accept() را بر روی آبجکت s (آبجکت ساخته شده ی socket) جهت معرفی ارتباط معلق به ماشین سرور فراخوانی می کنید. این متد صبر می کند که سرویس گیرنده به port یا آدرس درگاه تعیین شده، متصل شود و متعاقبا آبجکت connection را که نشانگر اتصال آن سرویس گیرنده (کلاینت) است در خروجی برمی گرداند.

#!/usr/bin/python           # This is server.py file
import socket               # Import socket module
s = socket.socket()         # Create a socket object
host = socket.gethostname() # Get local machine name
port = 12345                # Reserve a port for your service.
s.bind((host, port))        # Bind to the port
s.listen(5)                 # Now wait for client connection.
while True:
c, addr = s.accept()     # Establish connection with client.
print 'Got connection from', addr
 c.send('Thank you for connecting')
c.close()                # Close the connection

پیاده سازی بخش مربوط به سرویس گیرنده

در این بخش از آموزش، یک اپلیکیشن ساده سمت سرویس گیرنده می نویسیم که اتصال به پورت معین 12345و دستگاه سرویس (سرویس دهنده) را فراهم می آورد. به راحتی می توانید یک کلاینت یا سرویس گیرنده ی socket به واسطه ی تابع مربوطه از ماژول socket ایجاد کرد.

متد socket.connect(hosname, port ) یک اتصال بر اساس پروتکل TCP به hostname (دستگاه سرویس دهنده ی مربوطه بر اساس شماره ی port) باز می کند. این متد بر اساس اسن ماشین سرور و آدرس پورت اتصال را جهت تبادل داده برقرار می نماید.

پس از باز کردن socket، می توانید اطلاعات آن را مانند سایر آبجکت های IO بخوانید. لازم است در پایان، سوکت را بسته و اتصال را خاتمه می دهید.کد زیر همان طور که مشاهده می کنید، بخش مربوط به سرویس گیرنده و در واقع یک کلاینت ساده است که به دستگاه سرویس دهنده و شماره درگاه مربوطه وصل شده، تمامی داده های مورد نیاز را از socket می خواند و در نهایت با فراخوانی تابع close() بر روی آبجکت s، سوکت را بسته و اتصال را خاتمه می دهد.

#!/usr/bin/python           # This is client.py file
import socket               # Import socket module
s = socket.socket()         # Create a socket object
host = socket.gethostname() # Get local machine name
port = 12345                # Reserve a port for your service.
s.connect((host, port))
print s.recv(1024)
s.close                     # Close the socket when done

حال جهت مشاهده ی خروجی، ابتدا فایل server.py زیر را در پس زمینه اجرا و سپس فایل client.py نام برده را اجرا کنید.

# Following would start a server in background.
$ python server.py & 
# Once server is started run client as follows:
$ python client.py

خروجی زیر را برمی گرداند :

Got connection from ('127.0.0.1', 48437)
Thank you for connecting

ماژول های برنامه نویسی تحت شبکه برای Python / Python Inteet modules

در زیر لیستی از ماژول های مهم و پرکاربرد پایتون در زمینه ی برنامه نویسی تحت شبکه را مشاهده می کنید.

 

با آموزش های دیگر در زمینه آموزش پایتون همراه ما باشید...

امروز با مقاله دیگری از سری مقاله های آموزش طراحی سایت همراه شما هستیم. در این مقاله به آموزش افزونه Flickerplate در JQuery می پردازیم.

پلاگین Flickerplate یک کامپوننت از جاوا اسکریپت است که اجازه حرکت بین بخش های مختلف را به ما می دهد. جهت نصب توسط ترمینال میتوانید از دستور زیر استفاده کنید.

bower install flickerplate

لینک های زیر را در پروژه قرار دهید :

< head >
< link href="css/flickerplate.css" rel="stylesheet" type="text/css" >
< /head >
< body >
/* Your content goes here */
< script src="js/min/flickerplate.js" >< /script >
< /body >

قطعه کد زیر طریقه استفاده از این پلاگین را نمایش می دهد :

< div class="flicker-example" >
< ul >
< li data-background="image-url.jpg" >
< div class="flick-title" >Example Heading< /div >
< div class="flick-sub-text" >Sub Text< /div >
< /li >
< li data-background="image-url.jpg" >
< div class="flick-title" >Example Heading< /div >
< div class="flick-sub-text" >Sub Text< /div >
< /li >
< /ul >
< /div >
< script >
new flickerplate({
selector: '.flicker-example'
});
< /script >

آپشن های پلاگین FlickerPlate در JQuery

مثالی از پلاگین FlickerPlate

new flickerplate({
selector: '.flicker-example',
animation: 'transition-fade',
autoFlick: false,
dotAlignment: 'right',
theme: 'dark'
});

اگر قصد دارید پلاگین شما با قابلیت حرکت به صورت لمسی نیز باشد، از کتابخانه Hammer استفاده کنید :

< body >
 /* Your content goes here */
< script src="js/min/hammer-v2.0.3.js" >< /script >
< script src="js/min/flickerplate.js" >< /script >
< /body >

با مقاله های دیگر در زمینه آموزش طراحی سایت همراه ما باشید ...